Direkt zum Inhalt

39.4 Giovanni Pico della Mirandola*

Ne, Pici ingenium deberi quis putet astris,

nil genere hoc artis vanius esse docet.

Quem vitam et mores frugi assiduumque laborem

astrorum scimus percoluisse loco.

Sed tamen est aliquid – fateor –, quo debeat astris:

quod cito se nostris eripuere malis.

Ne, Pici ingenium deberi quis putet astris,

nil genere hoc artis vanius esse docet.

Quem vitam et mores frugi assiduumque laborem

astrorum scimus percoluisse loco.

Sed tamen est aliquid – fateor –, quo debeat astris:

quod cito se nostris eripuere malis.

Ne, Pici ingenium deberi quis putet astris,

nil genere hoc artis vanius esse docet.

Quem vitam et mores frugi assiduumque laborem

astrorum scimus percoluisse loco.

Sed tamen est aliquid – fateor –, quo debeat astris:

quod cito se nostris eripuere malis.

Wahrlich, wer glaubt, dass Picos Talent den Sternen geschuldet ist,

lehrt, dass nichts eitler ist als diese Art der Kunst.

Dass er seinen tüchtigen Lebenswandel und das unablässige Schaffen

anstelle der Sterne geehrt hat, das wissen wir.

Dennoch gibt es etwas – ich gestehe es –, wofür er den Sternen schuldig ist:

dass sie ihn schnell von unseren Übeln befreiten.

Werkbezug: Disputationes adversus astrologiam divinatricem.