Elegisches Distichon

Pactius effugit perituros Cosmus honores,

ut sempiternos sumeret. Quid perdidit?

Hoc tegitur Vives tumulo: Subsiste, viator,

et presso pacis verba precare gradu.

Quin etiam costum, violas et turis honores

Vivi da prompta debita dona manu.

Qui dum sic verbis rebusque exornat ad unguem

per non tentatas maxima quaeque vias,

nostra aetas vincit veteres atque omnibus illis

Vivem quem contra ponere possit habet.

Extimuit, penitus nudatas Iuppiter aedes

cum decima sphaera cerneret esse suas.

„Hoc homines“, inquit, „submovimus hactenus orbe.

Ah, prope nunc nostris prodimur in thalamis!“

„Et nemo hiis obstat conatibus?“, intulit Hermes.

Auctorem Parcae sed vetuere mori.

„Heu“, ait, „heu miseros, qui sic ulciscimur hostem.

Ut cesset, divum protinus esse iube.“

Inferior nullo doctrinae laude priorum,

doctus in astrorum cognitione fui.

Itala me tellus et me Germania novit

Pannonis et studium praedicat ora meum.

Duxit in has celebris primum Purbachius artes

ingenium magna dexteritate meum.

Esses quod patrio cognomine fumeus, hostes

reddidit audentes, Capnio, credo, tuos:

Dum tibi deberi fatis incendia credunt,

illi non segnes quae properata struunt.

Cum potius ratio cognominis arguat istud,

flamma quod ipsorum nil nisi fumus erat.

Hic iacet Hostratus, viventem ferre patique

quem potuere mali, non potuere boni.

Crescite ab hoc, taxi, crescant aconita sepulchro:

Ausus erat, sub eo qui iacet, omne nefas.

Argueris fetum tibi supposuisse paternum:

Dicit Momorum quin tibi turba diem,

nam cum patris eras heres ex asse futurus,

usum etiam fructum praeripuisse potes?

„Nempe“, ais, „hoc gratum est nec parva est gratia Momis,

scripta quod alterius credi utriusque queant.“

Exsolvis patriae supremum, Tegrime, munus,

illi dum veram conficis historiam.

Tam non est illi vere omnia scribere turpe,

quam tibi venalem non habuisse fidem.

Nunc sacra cum tractes, cum nunc bona carmina pangas,

quis, Brixi, vatem te neget esse sacrum?

Quae semel absolvit lambendo simia fetum,

plus te – si fas est dicere –, Paule, sapit.

Cum natura duas tantum concessit habere,

miror te extremam non reperire manum.