Laurens Valla iacet, Romanae gloria linguae.

Primus enim docuit, qua decet arte loqui.

Maior ab exilio parta est tibi gloria, quam si

non esses patriam vertere iussus humum.

Ingenio siquidem stimulos dolor addidit et te

fecit ad ignotos condere verba modos,

ut modo non certent de te tantum oppida septem,

Italia affirmet tota sed esse suum.

A gravibus potui studiis qui clarus haberi,

corrupi ingenium plus satis ipse meum.

Converti ad rixas animum nugasque facetas,

sed Cato quas nolit quasque Sabina legi.

Hac ego quaesivi vitam male sanus in herba,

heu, facit ad vitam sed nihil ista seges.

Vivo tamen, sed non aliter quam Herostratus ille:

Quaesita et parta est crimine vita meo.

Vos moneo, ingenio quicumque et ab arte…

Donatus nomen, patria est Florentia, gens mi

Acciaiola domus, clarus eram eloquio.

Francorum ad regem patriae dum orator abirem,

in ducis anguigeri moenibus occubui.

Sic vitam impendi patriae, quae me inde relatum

inter maiorum nunc cineres sepelit.

Campani ad tumulum sedet et Facundia muta est.

Quo cum nempe viro tota prope interiit.

Aut si quid loquitur, triste est et flebile; linguam

contenta in clades expediisse suas.

Cum terram hinc nosset Theodorus et aera et undas,

„Iam restant“, inquit, „sidera. Terra, vale!“

Est aliquid lenisse feras fluviosque stitisse

inque opus arguta saxa animasse lyra.

Plus est imbelles traxisse in castra Camenas.

Ille sit Amphion, iste Marullus erit.

Barbariem Hermoleos Latio qui depulit omnem

Barbarus hic situs est, utraque lingua gemit.

Urbs Venetum vitam, mortem dedit inclita Roma,

non potuit nasci nobiliusve mori.

Ante, tuo quam te nossem de pectore, non te,

aiebam, decuit, Politiane, mori.

Sive mori decuit, sed non decuisse fatebor,

ah, sic, ah, iuvenem, Politiane, mori.

At divina semel novi dum pectora, dixi

nec iuvenem nec iam, Politiane, mori.