Te iuvenem rapuere deae fatalia nentes

stamina, cum scirent moriturum tempore nullo,

Longoli, tibi si canos seniumque dedissent.

Me Iovis et Veneris fausto sub sidere natum

Phoebus adoptavit nomen et imposuit:

Unde – nec est alia factum ratione – sciatis

me post defossum vivere corpus humo.

Mortalitatis ut neget post aleam

nemo poetas vivere,

nullum supersit ut rogi vestigium,

Musae tulere Gauricum.

In fovea qui te periturum dixit, aruspex

non est mentitus: Coniugis illa fuit.

Ante sacrosanctos cineres bona verba, viator,

dicito: Divinus hic iacet Aegidius.

Qui potuit lingua humanas inflectere mentes

et trahere haerentes fervidus ad se animos.

Quicquid pandit Arabs divinum, quicquid Erembus

dives Aramaeis occulit in tabulis,

explicuit populis et, si quid spiritus ultra

sentit, adhuc sanctum, quod meditetur, habet.

Naturae si quid rerum te forte latebat,

hoc legis in magno nunc, Leonice, Deo.

Lacrimarum te rogo iam siste rivulos,

viator, et dulcem quietem floribus

orna tumulum Sabaeo ture confovens.

Vixi satis, fati peregi tempora

non otio, sed duris me laboribus

unus, quo plurimis prodessem, subdidi.

Sic docta primum bella gessi Palladis,

ut me ducem mirata sit Germania

suum me saepius Ciceronem dictitans.

Tandem sacris litteris sum immortuus –

Hac fata lege subire, an non est vivere?

Budaeus voluit media de nocte sepulchro

inferri et nullas prorsus adesse faces.

Non factum ratione caret, clarissima quando

ipse sibi lampas luxque corusca fuit.

Non tibi pro tumulo hoc, quantumvis nobile, marmor

ponimus. Hoc cineres aridaque ossa tegat:

Non longos titulos subiectos casibus ipsos

et quibus erasis ipse superstes eris,

sed totam Europam, quam docto in nomine oberras

quaeque tuas laudes vix, Aleandre, capit.

Lectus es in Venetum, Romanum deinde senatum,

firmior ingenio qui stat uterque tuo.