Direkt zum Inhalt

47.1 Giovanni Pontano

Vivus domum hanc mihi paravi,

in qua quiescerem mortuus.

Noli, obsecro, iniuriam mortuo facere,

vivens quam fecerim nemini.

Sum etenim Iovianus Pontanus,

quem amaverunt bonae Musae,

suspexerunt viri probi,

honestaverunt reges, domini.

Scis iam, qui sim vel qui potius fuerim.

Ego vero te, hospes, in tenebris noscere nequeo,

sed, te ipsum ut noscas, rogo. Vale.

Vivus domum hanc mihi paravi,

in qua quiescerem mortuus.

Noli, obsecro, iniuriam mortuo facere,

vivens quam fecerim nemini.

Sum etenim Iovianus Pontanus,

quem amaverunt bonae Musae,

suspexerunt viri probi,

honestaverunt reges, domini.

Scis iam, qui sim vel qui potius fuerim.

Ego vero te, hospes, in tenebris noscere nequeo,

sed, te ipsum ut noscas, rogo. Vale.

Vivus domum hanc mihi paravi,

in qua quiescerem mortuus.

Noli, obsecro, iniuriam mortuo facere,

vivens quam fecerim nemini.

Sum etenim Iovianus Pontanus,

quem amaverunt bonae Musae,

suspexerunt viri probi,

honestaverunt reges, domini.

Scis iam, qui sim vel qui potius fuerim.

Ego vero te, hospes, in tenebris noscere nequeo,

sed, te ipsum ut noscas, rogo. Vale.

Zu Lebzeiten baute ich mir dieses Haus,

auf dass ich im Tode nun darin ruhe.

Bitte füg‘ mir Verstorbenen kein Unrecht zu,

wie ich es im Leben keinem zugefügt habe.

Denn ich bin Giovanni Pontano,

den die glücklichen Musen liebten,

die rechtschaffenen Männer bewunderten,

die herrschaftlichen Könige verehrten.

Nun weißt du, wer ich bin, oder eher, wer ich war.

Zwar vermag ich in den Schatten dich, Fremder, nicht zu erkennen,

doch bitte ich dich, dass du dich selbst erkennst. Leb‘ wohl.

Tatsächliches (Auto-)Epitaph auf Pontanos Grab in der von ihm errichteten Grabkapelle in Neapel.

Einst lebend vs. jetzt tot.