Rhythmisierte Prosa

Precare sacra verba, viator,

nam Tomaeus hic sepultus ille.

Dulci fruitur memoria

integritatis illibatae

partaque litterarum gloria.

Addemus titulum sepulchro et istum,

barbarus ut ne quis violet:

Hic iacet vir unus omnium

doctissimus, piissimus.

Vivus domum hanc mihi paravi,

in qua quiescerem mortuus.

Noli, obsecro, iniuriam mortuo facere,

vivens quam fecerim nemini.

Sum etenim Iovianus Pontanus,

quem amaverunt bonae Musae,

suspexerunt viri probi,

honestaverunt reges, domini.

Scis iam, qui sim vel qui potius fuerim.

Ego vero te, hospes, in tenebris noscere nequeo,

sed, te ipsum ut noscas, rogo. Vale.

Si tibi sit felix et faustum iter,

qui sim, discito paucis, sodes:

Hic ego vates iaceo Calentius,

somno, sapiens, gravi,

donec me tubicen aetheris excitet

vocans ad pias superum sedes.

Legistin? Amabo: Dic abiens: „Vale“.

En virtutem mortis insciam,

vivet Lancinus Curtius

saecula per omnia,

tantum possunt Camenae!

Quisquis es, si pius, Platinam

et suos ne vexes. Anguste

iacent et soli volunt esse.

Postquam Leonardus e vita migravit,

Historia luget, Eloquentia muta est

ferturque Musas tum Graecas tum

Latinas lacrimas tenere non potuisse.