Direkt zum Inhalt

67.3 Christophe de Longueil*

Longolii o utinam potuisset lingua docta tantum

apud rapacem Mortem acresque Parcas,

quantum olim valuit dicendo, voce dum diserta

Romae catervas flecteret stupentes:

Viveret incolumis nec funere concidisset atro,

dignus perenni temporum recursu.

Sed vivit neque morte ulla extinguetur arce tectus

famae micantis nominisque magni.

Aere perennius exegit monimentumad astra late

laus cuius ingens et loquax volavit –,

quod non annorum series nec flatus impotentis

Austri nec imbres diruent edaces.

Sidera dum caelo haerebunt ac Ursa obibit axem

cursuque tardo per polum meabit,

Longolio Hesperii quique ortum solis intuentur

omnes vicissim gloriam vovebunt.

Hic igitur procul, hinc procul absint neniae sepulchri

luctusque turpes, quos anus refundunt.

Longolii o utinam potuisset lingua docta tantum

apud rapacem Mortem acresque Parcas,

quantum olim valuit dicendo, voce dum diserta

Romae catervas flecteret stupentes:

Viveret incolumis nec funere concidisset atro,

dignus perenni temporum recursu.

Sed vivit neque morte ulla extinguetur arce tectus

famae micantis nominisque magni.

Aere perennius exegit monimentum – ad astra late

laus cuius ingens et loquax volavit –,

quod non annorum series nec flatus impotentis

Austri nec imbres diruent edaces.

Sidera dum caelo haerebunt ac Ursa obibit axem

cursuque tardo per polum meabit,

Longolio Hesperii quique ortum solis intuentur

omnes vicissim gloriam vovebunt.

Hic igitur procul, hinc procul absint neniae sepulchri

luctusque turpes, quos anus refundunt.

Longolii o utinam potuisset lingua docta tantum

apud rapacem Mortem acresque Parcas,

quantum olim valuit dicendo, voce dum diserta

Romae catervas flecteret stupentes:

Viveret incolumis nec funere concidisset atro,

dignus perenni temporum recursu.

Sed vivit neque morte ulla extinguetur arce tectus

famae micantis nominisque magni.

Aere perennius exegit monimentum – ad astra late

laus cuius ingens et loquax volavit –,

quod non annorum series nec flatus impotentis

Austri nec imbres diruent edaces.

Sidera dum caelo haerebunt ac Ursa obibit axem

cursuque tardo per polum meabit,

Longolio Hesperii quique ortum solis intuentur

omnes vicissim gloriam vovebunt.

Hic igitur procul, hinc procul absint neniae sepulchri

luctusque turpes, quos anus refundunt.

Wenn doch die gelehrte Sprache des Longueil so viel hätte erreichen können

beim räuberischen Tod und den erbitterten Parzen,

wie sie einst durch ihr Erklingen Geltung hatte, als sie mit geschickter Rede

die staunende Schar in Rom lenken konnte:

Er lebte unversehrt und wäre nicht einem finsteren Verderben zum Opfer gefallen,

des beständigen Kreislaufs der Zeiten würdig.

Doch er lebt und wird von keinem Tod vernichtet werden, beschützt von der Festung

seines strahlenden Rufs und seines großen Namens.

Er schuf sich ein Denkmal, dauerhafter als Erz – weit umher bis zu den Sternen

flog sein gewaltiger und wortreicher Ruhm –,

das weder die Reihe der Jahre noch das Wehen des unbändigen

Südwinds noch der zehrende Regen zerstören kann.

Solange die Sterne fest im Himmel stehen und der Bär sich am Nordpol findet

und in langsamem Lauf den Himmel durchwandert,

werden Longueil die Hesperiden und alle die, die den Sonnenaufgang betrachten,

abwechselnd feierlich Ruhm versprechen.

Hier seien also fern, von hier seien fern Leichen- und Grabgesänge

und schändliche Klagen, die alte Frauen ergießen.