Direkt zum Inhalt

106.1 Benedetto Giovio

Claudere Musaeum iam Paulus coeperat atque

extremam chartis imposuisse manum,

cum subito exclamat Benedictus: „Muneris huius

siccine me expertem, frater, abire sinis?“

„Non datur hoc“, Iovius, „viventi“, dixit. At ille

perpetuum sperans vivere laetus obit.

Claudere Musaeum iam Paulus coeperat atque

extremam chartis imposuisse manum,

cum subito exclamat Benedictus: „Muneris huius

siccine me expertem, frater, abire sinis?“

„Non datur hoc“, Iovius, „viventi“, dixit. At ille

perpetuum sperans vivere laetus obit.

Claudere Musaeum iam Paulus coeperat atque

extremam chartis imposuisse manum,

cum subito exclamat Benedictus: „Muneris huius

siccine me expertem, frater, abire sinis?“

„Non datur hoc“, Iovius, „viventi“, dixit. At ille

perpetuum sperans vivere laetus obit.

Paolo hatte schon begonnen, sein Museum zu vollenden und

letzte Hand an die Elogia anzulegen,

als plötzlich Benedetto ausrief: „Also lässt du zu, Bruder,

dass ich einfach so ohne diese Gabe davon gehe?“

„Diese steht einem Lebenden nicht zu“, sagte Giovio. Wohlan, jener,

in der Hoffnung auf ewiges Leben, starb fröhlich.

Äußerste/abschließende Bearbeitung.

Bezug auf vorliegendes Buch.