Hinkjambus

Vide, viator, quanta iactura occulti

esset sepulchri, ni ingeni sui claris

perennioribusque monimentis tectus

adhuc ubique viveret Catanaeus.

Vivens corona nobilis iuventutis

circumdabaris undequaque, Demetri,

dum ostenderes iter per Atticos campos.

Certe beatus, si obtigisset morienti

doctam videre tibi superstitem prolem

oculumque claudi languidum a tuis natis

aut hoc sepulchrum lacrima illorum spargi.

Heus tu, viator, si vacat, sed accede

sic, ut neque anima neque strepitu molestus sis,

namque aeger est, qui hic dormit, et caput languet

adhuc misello tinniens, ob illas quas

convitiorum prope muliebrium pugnas

pro litteris plus quam viriliter gessit.

Humanitatis – haud ferentibus Musis –

decus tam inepte turpiterque proscindi

factum unde credo, quod bene meritum quamvis

etiamque dum virum annuere sustolli.

Tu Calderinum Domitium satis, si vis,

salveto notum et rem tuam ito curatum.

Asta, viator, pulverem vides sacrum,

quem verticosi turbat unda Benaci.

Hoc mutat ipsum saepe Musa Libethron

fontemque Sisyphi ac vireta Permessi.

Quippe hoc Domitius vagiit solo primum,

Ille, ille doctus, ille, quem probe nosti

dictata dantem Romulae iuventuti,

mira eruentem sensa de penu vatum.

Abi, viator, sat oculis tuis debes.

Hic, hic, viator, paululum gradum siste,

vatem potentis spiritus vides clarum,

qui mente promptus acri et arduum spirans

ac summa quaeque et alta consequi suetus.

Is ille ego Angelus Politianus sum.

Fovit benigno me sinu Flora et illic

in fata cessi, Parthenopeios reges

cum Gallica arma irruerent minabunda.

Tu vale et hoc sis meriti memor nostri.