Dum lapidi titulum maerens Galeacius addit

et tristi curat funera cum gemitu,

„Si quis honos tumuli, non hoc tibi, Niphe, supremum,

sed patriae et misero stat mihi munus“, ait,

„Ne, vivis meliore tui tu parte – levamen

luctus nos mediis quaerimus in lacrimis.“

Te iuvenem rapuere deae fatalia nentes

stamina, cum scirent moriturum tempore nullo,

Longoli, tibi si canos seniumque dedissent.

Hoc decus Italiae tegitur Pius ille sepulchro

sollerti ingenio consilioque potens.

Nulli hominum vis dicendi, facundia maior,

ille sed et studiis auxit et arte magis.

Hunc reges, hunc pontifices sibi rebus agendis

optarant socium consiliisque ducem.

Felix, spem senii natum nisi flesset ademptum

et data in hostiles regna paterna manus.

Defunctus vita longique laboribus aevi

hac situs est tandem doctus Erasmus humo.

Quem licet in sera rapuerunt fata senecta

et vitae saturum sopiit alta quies,

nos tamen hunc velut immaturo funere raptum

flemus et effusis diffluimus lacrimis.

Non tibi pro tumulo hoc, quantumvis nobile, marmor

ponimus. Hoc cineres aridaque ossa tegat:

Non longos titulos subiectos casibus ipsos

et quibus erasis ipse superstes eris,

sed totam Europam, quam docto in nomine oberras

quaeque tuas laudes vix, Aleandre, capit.

Qui extrema Batavum profectus ora,

non bello ore, animo sed omniumque

praeclarus studio scientiarum

pro re publica et optima Quiritum

sede, acer stetit hostis in Lutherum:

Albertus iacet hic. Sacrum sepulchro

da tus, maxime pontifex, et undam.

Hac quicumque urna Fabrum putat esse sepultum,

errat: Caelestem non tegit urna virum.

Hic est Bartholus ille, iuris ingens

lux et commodus explicator, hic est,

quem Mors ante diem abstulit maligna.

Heu Mors invida et aevo iniqua nostro,

quae leges iterum iacere cogis.

Hic Thomae cineres positi: Cui fata dedere

ingenium terris vivere, caelo animam.