Mantua vicinae prope livida honore Cremonae,

ut quae Lampridio vate superba foret,

ad se pellectum et properata in fata vocatum

hac visa est querulum voce levare virum:

„Munus erat nostrum similes genuisse Maroni:

Nasci hic debueras sive poeta mori.“

Famam qui celebrem nomenque reliquit honestum,

Guarinus, „Vixi!“, dicere iure potest.

Qui latuit vivens vel habet per crimina nomen,

ille nihil moriens perdidit, ast abiit.

Inter Avernales animam dum cogeret umbras

Cyllenius Bocacii,

„Ergo“, ait, „haec nostri spes est praeclara laboris

vestraeque gratitudinis?

Antea qui nulla vixistis lege dirempti

mixti nothi cum gnesiis,

in certam primus stirpem classesque redegi.

Secans minorum gentium

maiorumque tribus, ut sit cognoscere promptum

suos cuique posteros.“

Heu, sacrum caput occubuit Theodorus et hora

una obiere omnes reliquiae generis.

Nec tamen hoc querimur, nimis est potuisse videri,

non erat hic nostro tempore dignus honos.

Hoc dolet, heu, quod neutra patri est nunc lingua superstes,

quae mittat iustas manibus inferias.

Ante, tuo quam te nossem de pectore, non te,

aiebam, decuit, Politiane, mori.

Sive mori decuit, sed non decuisse fatebor,

ah, sic, ah, iuvenem, Politiane, mori.

At divina semel novi dum pectora, dixi

nec iuvenem nec iam, Politiane, mori.

Te ripa natum Eridani Permessus alebat

fecerat et vatem Marsque Venusque suum.

Iniecere manus iuveni et fatalia duris

stamina pollicibus persecuere deae.

Uxor honorata manes dum conderet urna,

talia cum multis verba dedit lacrimis:

„Non potui tecum dulcem consumere vitam,

at iam adero amplexans te cinerem ipsa cinis.“

Collustrans amplas, Marius quas struxerat, aedes

extulit artificem Mors stupefacta manum.

Quae tamen, ut bile est iusto ferventior atra,

subridens „Tumulum, dic“, ait, „hospes, ubi?“

„Iam video: caeca es, nedum“, intulit ille, „maligna.

Pro tumulo erexi hanc, invidiosa, domum.“

Has nassas, haec lina tibi, Sincere, sepulto,

piscator tenui dedicat arte Mycon.

Hos calamos myrtumque tibi viridemque coronam

Arcadia pastor ponit ab arte Lycon.

Has lacrimas vulsamque a vertice Mergillina

caesariem et violas spargit et amineum.

Parthenope patria ipsa tibi de marmore bustum

condit et extentis funera temporibus.

Quid moror? Aeterni te suspicit umbra Maronis

Tene viri tanti cervicem abscindere posse?

Tene cruore pio commaculare manus?

Si vita spolias Roffensem, barbare, quando

ullum producet terra Britanna parem?

Sed tu, sancte senex, aevo fruiture beato,

laetus abi, in caelum te vocat ipse Deus!

Iactent perpetuam quod vates carmine vitam,

hanc quoque pro arbitrio dent adimantque suo,

Mortem irritarat, veteres ut acerba poetas

temporis aeternas mergeret in tenebras

seque tuebatur, donec Crinitus et illos

temporis et Mortis tolleret e manibus.

„Qualemcumque vicem, quamvis sim victa, rependam“,

Mors ait, „et certe tu mihi, stulte, lues.“

Tune magis stulta es, quae illum evertere…