Has tibi dat violas immortalesque amarantos

ingeniorum altrix et Martis alumna, Panormos,

non quia torpenti Musas excire veterno

aut regum immensas potuisti assumere curas,

verum quod Crassos inter ditesque Lucullos

integer, Antoni, voluisti vivere Codrus.

Cum Valla, fateor, mihi non convenit. Ob idne

et salis et veneris laus mihi tota perit?

Et vixi comis et – credite! – semper amavi,

qui iuvenem duxi iam satis ipse senex.

Dein colui Musas, quae Valla, quia omnia sprevit,

dico illum humanum non tenuisse modum.

Laurens Valla iacet, Romanae gloria linguae.

Primus enim docuit, qua decet arte loqui.

Barbaries Gothicis invecta ferociter armis

constiterat solido per Latium omne gradu

seque clientelis cum iam munisset et annis

inque hostem blattas mitteret et tineas,

indignans patriam tam foede Valla iacere

armavit subitam conseruitque manum.

Illa supercilio sperans rem posse teneri

debacchata quidem, sed prope fracta fuit.

Et nisi per mortem cecidisset tota profecto,

Eruis e tenebris Romam dum, Blonde, sepultam,

es novus ingenio Romulus atque Remus.

Illi urbem struxere rudem. Celeberrima surgit

haec eadem studiis ingeniose tuis.

Barbarus illam hostis ruituram evertit, at isti

nulla umquam poterunt tempora obesse tuae.

Iure triumphalis tibi facta est Roma sepulchrum,

illi ut tu vivas, vivat ut illa tibi.

Dum stetit augusto Romanum limite regnum,

Termine, diis magnis aequiparandus eras.

Cedebant illi venturo ex arce Tonanti.

Custodi imperii mansit, ut ante, locus.

Cur nunc mortali cedis, dic, Termine, Blondo?

Pondus habet meriti num Iovis, atqui tui?

Scandere sidereas virtus si novit ad oras,

Candidus astra tenet in templo numen adorans.

Pontifici summo, regi populoque ducique

hic Ligurum secreta dedit laudatus ubique.

Miles eloquio clarus Graiisque Camenis

instructus Latium studiis ornavit amoenis.

Mundanis fessus curis et in aethere pulchro

elatus gelido linquit sua membra sepulchro.

Quis iacet hic multa formosus messe December?

Ingenium aestivae fertilitatis habet.

Quid non talis ager hac tempestate tulisset,

ingenia autumno quando fovente calent?

Donatus nomen, patria est Florentia, gens mi

Acciaiola domus, clarus eram eloquio.

Francorum ad regem patriae dum orator abirem,

in ducis anguigeri moenibus occubui.

Sic vitam impendi patriae, quae me inde relatum

inter maiorum nunc cineres sepelit.

Quam vitam impartis aliis, abs te accipis ipse

et frueris meritis, Acciaiole, tuis.

Dignus, quem docti simili pietate nepotes

exornent: atqui sufficis ipse tibi.

Nec patria ingrata est, pro qua vel fata subisti:

Quae tibi dat tumulum, quantum habet imperium.