Hic Thomae cineres positi: Cui fata dedere

ingenium terris vivere, caelo animam.

Iura monarchiae, superos, Phlegethonta lacusque

lustrando cecini, voluerunt fata quousque.

Sed quia pars cessit melioribus hospita castris

actoremque suum petivit felicior astris,

hic claudor Danthes patriis extorris ab oris,

quem genuit parvi Florentia mater amoris.

Exigua tumuli, Danthes, hic forte iacebas

squalenti nulli cognite paene situ.

At nunc marmoreo subnixus conderis arcu,

omnibus et cultu splendidiore nites.

Nimirum Bembus Musis incensus Etruscis

hoc tibi, quem imprimis hae coluere, dedit.

Frigida Francisci lapis hic tegit ossa Petrarcae.

Suscipe, virgo parens, animam, sate virgine, parce

fessaque iam terris caeli requiescat in arce.

Hac sub mole iacent cineres ac ossa Ioannis,

mens sedet ante Deum meritis ornata laborum.

Mortalis vitae genitor Boccacius illi,

patria Certaldum, studium fuit alma poesis.

Si quaeram cineres tuos, Bocaci:

hic iacent; si animam: petivit astra;

si, qua gloria sit tuis libellis

maior: non ego Lydiusve linguae

cultor patriae et aemulus Latinae,

sed iudex erit aut iocis Cupido

aut gaudens facili Venus loquela

aut, quem dicere malo, totus orbis,

cui vivunt Veneres Cupidinesque.

Quibus cultior est tuus libellus,

elegantior omnibus libellis.

Hic est Bartholus ille, iuris ingens

lux et commodus explicator, hic est,

quem Mors ante diem abstulit maligna.

Heu Mors invida et aevo iniqua nostro,

quae leges iterum iacere cogis.

Conditur hic Baldus Francisci tegmine fultus,

doctorum princeps, Perusina conditus arce.

Postquam Leonardus e vita migravit,

Historia luget, Eloquentia muta est

ferturque Musas tum Graecas tum

Latinas lacrimas tenere non potuisse.

Olim Pierides, olim Florentia mater

vivente risit Pogio.

Nunc tumulum hunc adit et donum pro carmine flores

fert proque risu lacrimas.

Quae nisi pro vera sat sint pietate, rogabit,

Arnus ministret ut suas.