Elegisches Distichon

Hic veneranda tegit magni lapis ossa Guarini,

utraque lingua suo maereat orba patre,

hoc Verona decus terris dedit, abstulit aetas

longior, ad superos mens pia fecit iter.

Hunc tibi consensu tumulum Ferraria magno

pro meritis posuit, clare Guarine, tuis.

Tu pater eloquii, geminae tu gloria linguae,

praecipuus iuvenum tu moderator eras.

Te duce nostra vigens studiis florentibus aetas

Pierio priscis certat honore viris.

Nec Verona minus tali se iactat alumno,

quam celebres veteri nomine tollit avos.

Primus et extremus te noverat orbis et ultra

humanum virtus se tulit ista gradum.

At nos hic senio resolutos condimus artus,

candida sidereas incolit umbra domos.

Qui Vallam nequiit vivum superare, petendum

duxit, ad infernas isset ut umbra domos.

„Copiolas nostras“, ait, „ut qui laeserit omnes,

coniungam doctis manibus“ et moritur.

Ne vel in Elysiis sine vindice Valla susurret,

Facius haud multos post obit ipse dies.

Cum tibi deferret fratris sententia primum,

aetatis medium posceret ordo locum.

Maluit extremum Phoebus consultus haberes.

„Nec tibi non certa lege supremus erit“,

dixit, „honoratum quod frater ductitat agmen.

Claudere quis melius debuit aut potuit?“

Claudere Musaeum iam Paulus coeperat atque

extremam chartis imposuisse manum,

cum subito exclamat Benedictus: „Muneris huius

siccine me expertem, frater, abire sinis?“

„Non datur hoc“, Iovius, „viventi“, dixit. At ille

perpetuum sperans vivere laetus obit.

Molsa, tuos quicumque legit cordatior ignes,

„Nec locuples“, inquit, „nec probus iste fuit.“

Postera dum numeros dulces mirabitur aetas

sive, Tibulle, tuos sive, Petrarca, tuos,

tu quoque, Molsa, pari semper celebrabere fama

vel potius titulo duplice maior eris.

Quicquid enim laudis dedit inclita Musa duobus

vatibus, hoc uni donat habere tibi.

Molsa, iaces, tua fama viget, tua scripta leguntur.

Felix, qui potuit vivere post obitum.

Qui lepido veteres aequavit carmine, Molsa

hic iacet, aetatis maximus huius honos.