Elegisches Distichon

Siccine plebeios inter, Francisce, iacebis,

tamquam haud sis alio dignior umbra loco?

Immo iaces alio. Nec enim pateretur Apollo,

cuius te vivum constat obisse vicem.

Unde vel Alcinoi te cultos credimus hortos

incolere Hesperidum flavicomumve nemus

vel certe Aonio memoras in vertice fastum,

nunc etiam dominae nequitiasque tuae.

Quae quia delectat graciles audire Camenas,

te socium Ascraei constituere chori.

Carminibus nostros celebrasti, Arsille, poetas,

qualia dictarunt Phoebus et Aonides.

Nos memores grati officii tibi serta dicamus

myrtea Pyrmillae munera grata tuae

optamusque tibi sedes, ubi sancta piorum

elysios inter dicitur esse cohors.

Qui nunc verborum botulos et rancida ferta

mensae infers, structor non adeo bonus es.

Ignorasse tui saecli, Baptista, palatum

argueris doctae lautitiasque gulae.

Qui velit, has Oscas tecum deglutiat escas;

dulcibus assuetos mellea liba iuvant.

Felsina quem genuit, studiis consumptus et annis,

ille poeta Pius, bibliotheca loquens,

hic situs est, quicum priscae omnis gratia linguae

et Plauti veteres interiere sales.

Ingenio tentasse Pius sese omnia cernens,

„Nunc repeto“, dixit, „sidera. Terra, vale!“

Hunc tumulum haud Charites servant, sed Erinnyes atrae,

non Musae, at sparsis anguibus Eumenides.

Colligit Alecto cineres miscetque aconito

grataque dat Stygio liba voranda cani.

Qui quod erat vivum comitatus, atrociter Orci

nunc quoque per cunctas raptat agitque vias

insultatque adeo. Et Furias, quia noverat omnes,

salutat, iniungit nomine quamque suo.

O miseras artes, quae solae ea commoda praestant,

accedas Stygias notus ut hospes aquas.

Vivens, quem cernis, – ne te fortasse moretur

os placidum – Stygii rex fuit iste lacus.

Quare etiam custodem habuit, dum viveret, Orci,

cui nunc in tenebris praeda daret, comitem.

Ast hic si ingenium moderari scisset, ad auras

tantum isset, quantum Tartara nigra subit.

Lectus es in Venetum, Romanum deinde senatum,

firmior ingenio qui stat uterque tuo.

Contarene, tuo docuisti, magne, libello

extinctis animas vivere corporibus.

Ergo iure tui vivunt monumenta libelli

et vivent saeclis innumerabilibus.

Mantua vicinae prope livida honore Cremonae,

ut quae Lampridio vate superba foret,

ad se pellectum et properata in fata vocatum

hac visa est querulum voce levare virum:

„Munus erat nostrum similes genuisse Maroni:

Nasci hic debueras sive poeta mori.“