Si quis bene umquam meritus est de litteris,

is Leonardus erit.

Qui fluctuantes litteras Pelasgicas

exilioque vagas

iamiam futuras – scilicet Byzantii

sceptra premente Deo

late excitatis barbaris – Quiritium

primus ad arva vocans

septena duxit urbis ad palatia.

Unde statim Italiam

missis per omnem plurimis coloniis

Est aliquid lenisse feras fluviosque stitisse

inque opus arguta saxa animasse lyra.

Plus est imbelles traxisse in castra Camenas.

Ille sit Amphion, iste Marullus erit.

Lis super accentus Graeci ratione Filelfum

Timotheumque inter – Graeculus ille fuit –

orta est. Dissidium placet hoc sopire periclo:

Graeculus aes, barbam victor ut ille ferat.

Dii bene, Romanus superavit et ille coactus

e pacti barbam tradere lege fuit.

Exultas spolio Graecaque uxore superbis –

Non est ingenio laus minor ista tuo.

Arguor, ut  nimium salebroso in carmine durus.

Quid facerem? Vita est taliter acta mihi. 

Tradere difficile est tenero mollique poetae

virtutis duram difficilemque viam.

Ut quondam tacuit Latiae facundia linguae,

cum fuit Antonii caesa manus gladiis,

sic scelus hoc sollers Antonii cura piavit

quamque prior vitam sustulit, ille dedit.

Quantum Virgilio debebit silva Maroni

et pastor, donec Musa Maronis erit,

tantum pene tibi debent piscator et acta,

Acti, divino proxime Virgilio.

Exciri ut legum latores sensit ab Orco

invida Mors fusis protulit haec lacrimis:

„Quam vere eiusdem est inferre auferreque leges,

lege horum cum lex paene refixa mea est!“

Antehac nostra aetate cuiquam Ciceronis inesse

eloquium, nervos vimque stilumque negant.

At tua, Longoli, auscultent sine nomine, nullum

iurabunt aliud tam Ciceronis opus.

Horrida terribilis cum tractas arma, Maronis,

Castalione, tui carmine digna facis.

Idem cum molli vacuus requiescis in umbra

Castaliae, aeterno digna Marone canis.