Natura has violas, Ratio haec tibi lilia passim

ad tumulum spargunt, Teutone magne, tuum.

Purpureis quarum tribulos avellis ab hortis

et pulchris violis lilia mista seris

aviaque abstrusae pandis penetralia causae.

Vere igitur ‚Magni‘ nomine dignus eras.

Dum stetit augusto Romanum limite regnum,

Termine, diis magnis aequiparandus eras.

Cedebant illi venturo ex arce Tonanti.

Custodi imperii mansit, ut ante, locus.

Cur nunc mortali cedis, dic, Termine, Blondo?

Pondus habet meriti num Iovis, atqui tui?

Cur adeo fluctus contra conaris? In undis

oppetiisse horres cur, Helicone  satus?

Igneus ut gelido vigor extinguatur in amne,

forte times? Atqui, saepe fit ignis aqua.

„Non hoc“, inquis, „habet male me. Quod miles et acer

sim, doleo. Sub aquis militem obire pudet.“

Ah! Ne indigneris, miles licet impiger, astra

hac pervulgata fortibus ire via.

Hac pius Aeneas et bello magnus et armis,…

Dicere me prohibet pietas, Hieronyme, quicquam,

tuo quod olim nomini

officiat. Vetat ast eadem me dicere passum

te praeter aequum talia.

Illud nemo negat, vel Momo durior, esse

quae scripseris piissima.

Quae dum compono, tibi, nescio, num ne dolere

vel gratulari debeam.

Dic mihi Pierides Venerem nescire – fatemur.

Sed Venus est carmen nil, nisi, Cotta, tuum?

Fallor? An idcirco, Veneris quo gaudia Musis,

sera licet, repares, tam cito raptus abes?

Quod te caelestem tueretur ducere vitam

(sic fore de Parcis sciverat ante suis),

fecit, ut excideret Morti tua rumpere fata

nec te decrepitum cerneret esse senem.

Cum matrem Thymelen, patrem Bathyllum

per tot lustra tibi astruas, Camille,

argutis salibus facetiisque

et primo numeris in ungue natis

exercens decimi gulam Leonis

et summi titulum ferens poetae,

quid est, quod moriens supremo in actu

ferro visceribus dolenter haustis,

tamquam sis rigido Catone natus,

personam proicis vetasque plaudi?

Certe non modicam merere laudem a rara ingenii tui aequitate, Antoni, numeris, poeta, Tuscis. Qui palmam tribuens tuaque arena cedens posterioribus poetis, vivus ac hilaris tuis dedisti Musis inferias quasi exoletis. Sed quem ob ingenii tui leporem festivumque animum bonae Camenae scribendis epigrammatis Latinis immortale tibi dedere nomen, ut iam sis numeris utrisque felix, unis candidus, alteris venustus.

Ibat Gauricus ad suos amores,

sed diu haud potuit suos amores

uti Gauricus: Abstulere fata,

verum nulla manet sepulchri imago.

Namque, quod coluit pari labore

Musas et Venerem, vel a Camenis

raptus creditur inter alta montis,

qui iacet Stabias super vetustas,

vel pulchrae Veneri datus sacerdos

Tyrrheni maris in sinum profundum.

Et tua debuerat summos conscendere honores

virtus et probitas ingeniumque sagax,

sed tuus obtendit Genius: „Fuge protinus!“, inquit,

„Nunc formidatos truderis in scopulos.

Non est iam merces, sed talio summa referre:

Et tu pacem, alii belligerentur, amas.“