Natura has violas, Ratio haec tibi lilia passim

ad tumulum spargunt, Teutone magne, tuum.

Purpureis quarum tribulos avellis ab hortis

et pulchris violis lilia mista seris

aviaque abstrusae pandis penetralia causae.

Vere igitur ‚Magni‘ nomine dignus eras.

Quaecumque humani fuerant iurisque sacrati,

in dubium veniunt cuncta vocante Scoto.

Quid? Quod et in dubium illius sit vita vocata

Morte illum simili ludificante stropha?

Cum non ante virum vita iugularit adempta,

quam vivus tumulo conditus ille foret.

Inter Avernales animam dum cogeret umbras

Cyllenius Bocacii,

„Ergo“, ait, „haec nostri spes est praeclara laboris

vestraeque gratitudinis?

Antea qui nulla vixistis lege dirempti

mixti nothi cum gnesiis,

in certam primus stirpem classesque redegi.

Secans minorum gentium

maiorumque tribus, ut sit cognoscere promptum

suos cuique posteros.“

Umquam si poterunt perire leges,

cum ipsis, Barthole, legibus peribis.

Ast si harum steterit perenne nomen,

non est, quod timeas mori perennis.

Has tibi dat violas immortalesque amarantos

ingeniorum altrix et Martis alumna, Panormos,

non quia torpenti Musas excire veterno

aut regum immensas potuisti assumere curas,

verum quod Crassos inter ditesque Lucullos

integer, Antoni, voluisti vivere Codrus.

Barbaries Gothicis invecta ferociter armis

constiterat solido per Latium omne gradu

seque clientelis cum iam munisset et annis

inque hostem blattas mitteret et tineas,

indignans patriam tam foede Valla iacere

armavit subitam conseruitque manum.

Illa supercilio sperans rem posse teneri

debacchata quidem, sed prope fracta fuit.

Et nisi per mortem cecidisset tota profecto,

Eruis e tenebris Romam dum, Blonde, sepultam,

es novus ingenio Romulus atque Remus.

Illi urbem struxere rudem. Celeberrima surgit

haec eadem studiis ingeniose tuis.

Barbarus illam hostis ruituram evertit, at isti

nulla umquam poterunt tempora obesse tuae.

Iure triumphalis tibi facta est Roma sepulchrum,

illi ut tu vivas, vivat ut illa tibi.

Dum stetit augusto Romanum limite regnum,

Termine, diis magnis aequiparandus eras.

Cedebant illi venturo ex arce Tonanti.

Custodi imperii mansit, ut ante, locus.

Cur nunc mortali cedis, dic, Termine, Blondo?

Pondus habet meriti num Iovis, atqui tui?

Quam vitam impartis aliis, abs te accipis ipse

et frueris meritis, Acciaiole, tuis.

Dignus, quem docti simili pietate nepotes

exornent: atqui sufficis ipse tibi.

Nec patria ingrata est, pro qua vel fata subisti:

Quae tibi dat tumulum, quantum habet imperium.