Ille hic, Germanae non ultima gloria terrae,

despecto in tumulo, at nobili in urbe iacet.

Hanc dedit externo rarae facundia linguae,

illum gentilis miles et atra lues.

Ipse tamen vivit. „Sed quomodo mortuus?“, inquis.

Laudati aeternis Caesaris in titulis.

Quisquis ad tumulum obstupescis istum taedas perpetua micare luce, lucem perpetuis adesse taedis et, quis sic statuit, cupis doceri: Fiat. Hic recubat Boethus Hector. Ille, qui patriae suae tenebras atque illas patrias nitore linguae invecto Latiae fugavit ultra Thylen et vitrei rigoris Arcton. Persolvunt Scotides proin Camenae, cum passim incipiant queantque haberi Romanae, meritas suo parenti grates et tumulum volunt ad istum taedas perpetua micare…

Argueris fetum tibi supposuisse paternum:

Dicit Momorum quin tibi turba diem,

nam cum patris eras heres ex asse futurus,

usum etiam fructum praeripuisse potes?

„Nempe“, ais, „hoc gratum est nec parva est gratia Momis,

scripta quod alterius credi utriusque queant.“

Pactius effugit perituros Cosmus honores,

ut sempiternos sumeret. Quid perdidit?