Ne turba tumulum, viator, istum,

sed asta reverenter et saluta

sacratum cinerem viri sacrati.

Ille est Pighius hoc loco sepultus,

aures qui Batavas ita expolivit,

ut dicas sapere Atticos lepores.

Quare tam bene dormiat, precare,

quam docte nitideque et eleganter

defendit Latiae decus tiarae

et morem statuit pium sacrorum.

Claudere Musaeum iam Paulus coeperat atque

extremam chartis imposuisse manum,

cum subito exclamat Benedictus: „Muneris huius

siccine me expertem, frater, abire sinis?“

„Non datur hoc“, Iovius, „viventi“, dixit. At ille

perpetuum sperans vivere laetus obit.

Quod sis ultima pars, Iovi, libelli,

id fratris pietate et arte factum est,

ne vel carior aptiorve imago

olim quam tua iactet ulla sese

signasse hunc lepidissimum libellum.

Cum tibi deferret fratris sententia primum,

aetatis medium posceret ordo locum.

Maluit extremum Phoebus consultus haberes.

„Nec tibi non certa lege supremus erit“,

dixit, „honoratum quod frater ductitat agmen.

Claudere quis melius debuit aut potuit?“

Quam laudem Vegius petebat, aufert,

ut summo similis foret Maroni,

tabellae Veneris manum supremam

tanto haud indecorem ferens Apelli.

Nomen grammatici petens tuorum

votorum poteras tulisse summam

videri, nisi pleniore Valla

– certe candidus et benignus in te –

integrae titulo eruditionis

ornatum voluisset. Experire,

dum te iudice se obtulit paratum

de facto vitio Latinitati:

Unus quo reliquos agebat omnes,

cui te prae omnibus eximebat unum.

Ne vel in Elysiis sine vindice Valla susurret,

Facius haud multos post obit ipse dies.

Qui Vallam nequiit vivum superare, petendum

duxit, ad infernas isset ut umbra domos.

„Copiolas nostras“, ait, „ut qui laeserit omnes,

coniungam doctis manibus“ et moritur.

Hunc tibi consensu tumulum Ferraria magno

pro meritis posuit, clare Guarine, tuis.

Tu pater eloquii, geminae tu gloria linguae,

praecipuus iuvenum tu moderator eras.

Te duce nostra vigens studiis florentibus aetas

Pierio priscis certat honore viris.

Nec Verona minus tali se iactat alumno,

quam celebres veteri nomine tollit avos.

Primus et extremus te noverat orbis et ultra