Lampridium carum Musis hic Mantua servat.

Perdideras Varium, nostro sed tempore laudes

Lampridius renovat, docta Cremona, tuas.

Ille Sophocleo cantabat digna cothurno,

iste canit lyricos Pindarico ore modos.

Mantua vicinae prope livida honore Cremonae,

ut quae Lampridio vate superba foret,

ad se pellectum et properata in fata vocatum

hac visa est querulum voce levare virum:

„Munus erat nostrum similes genuisse Maroni:

Nasci hic debueras sive poeta mori.“

Contarene, tuo docuisti, magne, libello

extinctis animas vivere corporibus.

Ergo iure tui vivunt monumenta libelli

et vivent saeclis innumerabilibus.

Contarene, tibi pietas dum dia parentat

et queritur longo amissum res publica luctu,

„Ite“, ait, „illustres animae, vitalia saecla

heroum, et vestro athletae exornate sepulchrum

floribus. Hic veris docuit rationibus esse

immortalem animam summa de mente creatam.“

Lectus es in Venetum, Romanum deinde senatum,

firmior ingenio qui stat uterque tuo.

Vivens, quem cernis, – ne te fortasse moretur

os placidum – Stygii rex fuit iste lacus.

Quare etiam custodem habuit, dum viveret, Orci,

cui nunc in tenebris praeda daret, comitem.

Ast hic si ingenium moderari scisset, ad auras

tantum isset, quantum Tartara nigra subit.

Hunc tumulum haud Charites servant, sed Erinnyes atrae,

non Musae, at sparsis anguibus Eumenides.

Colligit Alecto cineres miscetque aconito

grataque dat Stygio liba voranda cani.

Qui quod erat vivum comitatus, atrociter Orci

nunc quoque per cunctas raptat agitque vias

insultatque adeo et Furias, quia noverat omnes,

salutat, iniungit nomini quamque suo.

O miseras artes, quae solae ea…

Ingenio tentasse Pius sese omnia cernens,

„Nunc repeto“, dixit, „sidera. Terra, vale!“