Quid Petrum veteri hic in orbe quaeris?

Ivit res superis novi relatum.

Et tibi dant tumulos Musae meritumque sepulchrum

et tibi dat titulos, quae tibi culta, Charis.

Altili o venerande, iaces hic? Hac iacet urna

pontificale decus, pontificalis honos?

luceat Altilio lux…

Audiit Altilius desertis transfuga Musis:

in quarum tabulis nobile nomen erat.

Sed quid peccavit, si demereatur ut olim

carminibus Phoebum, nunc pietate Deum?

Et tibi Vergilium dederunt, Florentia, divi,

quo nomen instar Mantuae

nobile sustineas, illa aurea quatenus aetas

permittit isti ferreae.

Parrhasius quantum picturae contulit olim,

Parrhasius noster contulit eloquio.

Ille fuit celebri deductus origine Phoebi,

hic genus unde trahat, scripta diserta monent.

Ille suos velat tenebris ex arte labores,

hic aperit, clausum quicquid erat in tenebris.

Ianum, respiceret quod tempus utrumque, Latinum

prisca aetas gemina fronte fuisse refert.

At nunc Parrhasio – doctrinae nomine – Iano

cor geminum et pectus nemo fuisse neget.

Ille hic, Germanae non ultima gloria terrae,

despecto in tumulo, at nobili in urbe iacet.

Hanc dedit externo rarae facundia linguae,

illum gentilis miles et atra lues.

Ipse tamen vivit. „Sed quomodo mortuus?“, inquis.

Laudati aeternis Caesaris in titulis.

Asta, viator, non est morae dispendium!

Quisquis Castalidum colit vireta

mente vel vigili petit serenas

domos caelicolum vicesque rerum

naturae et penetrat vias latentes

vel putat faciles deos habere

virtutis propriae favore fretus

te, Caeli, aspiciat tuumque fatum.

Quo nil deterius dedere terris

crudeles nimium tibi sorores:

Tu, qui pulveris – heu modum! – Sibyllae

– aequo lumine, heu fata si viderent! –

explere aut Pyliae dies…