Hic veneranda tegit magni lapis ossa Guarini,

utraque lingua suo maereat orba patre,

hoc Verona decus terris dedit, abstulit aetas

longior, ad superos mens pia fecit iter.

Gregorio sit terra levis, ver adsit et urnae,

terra ferat flores, urna liquore fluat.

Plaudat et huic Latium tumulo plaudatque iuventus

Itala, Gregorio et, Umbria, plaude tuo.

Hac quicumque urna Fabrum putat esse sepultum,

errat: Caelestem non tegit urna virum.

Et tibi Vergilium dederunt, Florentia, divi,

quo nomen instar Mantuae

nobile sustineas, illa aurea quatenus aetas

permittit isti ferreae.

Queis diruendis turribus

et edomandis urbibus

usa est vetustas, machinis

dum restitutis denuo

se muniit Valturius,

Morti, Charonti et Aeaco

formidolosus factus est.

Quae semel absolvit lambendo simia fetum,

plus te – si fas est dicere –, Paule, sapit.

Cum natura duas tantum concessit habere,

miror te extremam non reperire manum.

Hoc tegitur Vives tumulo: Subsiste, viator,

et presso pacis verba precare gradu.

Quin etiam costum, violas et turis honores

Vivi da prompta debita dona manu.

Qui dum sic verbis rebusque exornat ad unguem

per non tentatas maxima quaeque vias,

nostra aetas vincit veteres atque omnibus illis

Vivem quem contra ponere possit habet.

Quod nulli umquam hominum accidit, viator,

hic Scotus iaceo semel sepultus

et bis mortuus: omnibus sophistis

argutus magis atque captiosus.

Attica mella sapis, redoles quoque nectar ubique

tu, qui divino numine nomen habes.

Quod nisi dulce canis referens mysteria divum,

dulcius hoc certe est nectare et ambrosia.

Doctior an dicam vixisti purior? Atqui

vixisti, quo non tempore debueras.

Ingenium, sterili quod tunc defloruit aevo,

hoc natum caelo si meliore foret,

fallar, vel poterat parasangis vincere multis,

quotquot ab exculta pectoris arte vigent.