Elegisches Distichon

Quae cecinit claro fulgentia lumina caelo

Pontani doctis versibus Urania,

Phoebe, tuis magnam lucem addidit ignibus utque

nunc melius niteant sidera cuncta facit.

Nescio, quo fingant Musas Helicone manere:

Hoc scio, quod tecum, mi Ioviane, manent.

Aurea Pierio texentem carmina filo

Pontanum ad doctae Parthenopes titulum

ut primum Pindo longe atque Helicone relicto

audiit arrecta Cynthius aure deus,

„Vicisti, Pontane“, inquit, „mea numina. Cedat

iam tibi et Eous, cedat et Hesperius.“

Elisius tenere teneros dum scribit amores,

durare ad senium, tam tener, haud potuit.

Sed nec erat dives nec mirum in vate: Negatas

spernit is ancillas aut facit artis opes.

Talia post cineres de me toto orbe legantur

scriptaque sint tumulo carmina digna meo:

„Ingenium natura dedit, Fortuna poetae

defuit atque inopem vivere fecit Amor.“

Hic, hic Marsilius notissimus ille Ficinus,

totius Ausoniae luxque decusque, iacet.

In parvo ingentes qui clausit corpore dotes,

immo non clausit, sed magis exseruit.

Quare etiam hac parva fama est augustior urna,

ni tamen haec potius, quem replet, orbis erit.

Hic situs est, magni sacrum qui dogma Platonis,

Marsilius, patriae tradidit et Latio.

Exuvias tellus, caelestes spiritus oras,

diva sed et terram fama polumque tenet.

Mores, ingenium, Musas sophiamque supremam

vis uno dicam nomine: Marsilius.

Mores, ingenium Musae sophiaeque sepulta est

laus hic cum magni corpore Marsilii.

Sed mors invidit, qua nil odiosius, atqui

quae feritas tacito non caret opprobrio.

Aeneus est tumulus, mors aenea et aeneus ille,

qui legit haec siccis tristia verba oculis.