Elegisches Distichon

Perdideras Varium, nostro sed tempore laudes

Lampridius renovat, docta Cremona, tuas.

Ille Sophocleo cantabat digna cothurno,

iste canit lyricos Pindarico ore modos.

Non tibi pro tumulo hoc, quantumvis nobile, marmor

ponimus. Hoc cineres aridaque ossa tegat:

Non longos titulos subiectos casibus ipsos

et quibus erasis ipse superstes eris,

sed totam Europam, quam docto in nomine oberras

quaeque tuas laudes vix, Aleandre, capit.

Non tibi litterulis ornare, Aleandre, sepulchrum

fas erat, at vastam ponere pyramidem

Stesichorosque inter celebres sanctosque Platones

ex auro solidam stare tibi statuam.

Vidimus in te uno divinae insignia mentis

et plus quam humani par decus ingenii.

Nunc periit tecum, quantum vix saecula mille,

quantum vix praestent millia mille hominum.

Excessi e vitae aerumnis facilisque lubensque,

ne peiora ipsa morte dehinc videam.

Extinctum luxit Budaeum maestus Apollo –

nomen inextinctum non meruisse putes.

Budaeum flevere homines, ploravit et aer,

Budaeus gelidis est quoque fletus aquis.

Sic flevere homines, ut plena volumina maestis

carminibus quivis bibliopola terat.

Sic aer luxit consumptis undique nimbis,

ut etiam, quas plueret, non reperiret aquas.

Flumina sic flerunt, ut, qua modo navis abibat,

currat inoffensis sicca quadriga rotis.

Restabant caelum et tellus, communis ut omni

quamlibet immenso maeror in orbe foret,

sed cum caelum animam Budaei, terra cadaver

possideat, quaeso, qua ratione fleant?

Unus Budaeus terramque polosque hominesque

devinxit magna providus arte sibi.

Caelo animum, terrae corpus donavit habendum,

at cerebri nobis dona superba dedit.

Sic decessit inops, nam nil sibi liquerat ipse,

verum haec paupertas unica vincit opes.

Budaeus voluit media de nocte sepulchro

inferri et nullas prorsus adesse faces.

Non factum ratione caret, clarissima quando

ipse sibi lampas luxque corusca fuit.

Qui tot Rutilium vitae asseruisse videret,

quos ante in libro caederet ipse suo,

„Huic temere“, Ridulphus ait patronus, „honorem

marmoris et longos contulero titulos.“

Ille quidem recte nec nos non rectius, illa

sarcimus gratis qui tibi carminibus.