Name im Vokativ

En animarum ingens globus, en legio omnivagantum,

quas tu perpetua luce carere negas.

Mortuus ut discas aeternam has vivere vitam,

ad cineres ululant, Pomponiate, tuos.

Antehac nostra aetate cuiquam Ciceronis inesse

eloquium, nervos vimque stilumque negant.

At tua, Longoli, auscultent sine nomine, nullum

iurabunt aliud tam Ciceronis opus.

Te iuvenem rapuere deae fatalia nentes

stamina, cum scirent moriturum tempore nullo,

Longoli, tibi si canos seniumque dedissent.

Dum longum Italiae „vale“ iuberet

tusque in graminea cremaret ara,

qua tuas aperis, Gebenna, fauces,

Linacrus patrios petens penates

„Sic amore viri“, locuta fertur

Arnis, impatiens Etrusca nympha,

„Ah, sic Arnida? Sic tuam puellam?

Sic linquis veteres tuos amores?

Et prae me petis Anglicas puellas?

Quid rerum hic, quod ames, valet deesse,

illic, quod cupias, potest adesse?

Gaudes barbarie? Hermolaon eccum: At

quem pro deliciis habent Camenae.

Sin autem caperis nitore linguae?

Hoc nil tersius est Politiano.

Sed gaudes refluum vehi per aequor?

Ah, hiis iam in lacrimis potes natare

et quae te huc revehent, redito tantum!

An rupes patrias amas videre?

Te, Linacre, aperi nec ibis ultra.

Quid? Quod Italiam miser relinquis,

cum sis Italica eruditione,

Romano ingenio, lepore Tusco?

Totus noster homo es, sed Angla mens est.“

Ille abivit et haec soluta in undas.

Quam cernis unis linearum finibus,

nullo colore praeter hanc fuliginem

has inter alias dedicatam imagines:

Ad vindicandam mortis est iniuriam

ab hoc locata litterarum vindice,

nam Turriani illius est Antonii.

Qui sanitati cum tuendae incumberet

et proferendae aetatulae mortalium,

daret salubria, amoveret noxia

aetatis ipso et artis et conatuum,

Morte invidente raptus est e carcere,

metam tametsi iam videret ultimam.

At haec tua est, o Turriane, gloria,

quod in theatro solus hoc pulcherrimo

Mortis pudendo cum pudore prodeas.

Ipse amplius nihil volens

debere dono carmine

hoc te sepulchro conditum.

Saepe novos linguae mirata Bononia flores

non alios legit quam, Beroalde, tuos.

Te nunc amisso languent cum floribus horti

et flet delicias ad tumulum illa suas.

Quae ripis te saepe suis stupuere canentem

Eridanus Tiberisque, parens ille, hic tuus hospes.

Credibile est, vates Antoni, nunc quoque campis

te canere Elysiis turba admirante piorum.

Dum lapidi titulum maerens Galeacius addit

et tristi curat funera cum gemitu,

„Si quis honos tumuli, non hoc tibi, Niphe, supremum,

sed patriae et misero stat mihi munus“, ait,

„Ne, vivis meliore tui tu parte – levamen

luctus nos mediis quaerimus in lacrimis.“