Elegisches Distichon

Dum timet astrologus sua fata, Leonius, undas

et fugit e ripis, magne Timave, tuis,

illa eadem frustra fugientem adversa sequuntur,

qua rapitur tacita nobilis Arnus aqua.

Hic tu florentem medicis, Florentia, curis

praeruptum – o facinus! – corripis in puteum.

Astra repraesentant sic funera, dum fugit ille:

Tutius hunc poterant quam latuisse poli.

Emeritam hic laurum Aonides plectrumque lyramque,

grata tibi ex merito turba, Grapalde, dicat.

Ut tumuli misera erexit leve nomen inanis,

solvit et ad vacuos, ut sua iusta, rogos.

Arguor, ut  nimium salebroso in carmine durus.

Quid facerem? Vita est taliter acta mihi. 

Tradere difficile est tenero mollique poetae

virtutis duram difficilemque viam.

Scripsisti patriae patria et tibi grata rependit

ad bustum assiduas cum gemitu lacrimas.

Indoluit Phoebus lacrimasque in flumina roris

et gemitus zephyros vertit in herbiferos.

Illa rigant late terram, terra ebria florum

gignit opes, circum laurea silva viret.

In quam dum zephyri incumbunt, vox redditur ista:

„Vive, Cori, patriae, vivat ut illa tibi!“

Bernardine, tibi Insubres debere fatentur

non minus ac magno Roma superba Tito.

Dic mihi Pierides Venerem nescire – fatemur.

Sed Venus est carmen nil, nisi, Cotta, tuum?

Fallor? An idcirco, Veneris quo gaudia Musis,

sera licet, repares, tam cito raptus abes?

Intra in me, Cottae genius, quem dicere conor,

aut periit trepida mens tremefacta fuga.

Tu, Latii Siren, ita cantu interficis omnes,

nam tua qui legit, scribere nemo potest.

Si fas cuique sui sensus expromere cordis,

hoc equidem dicam (pace, Catulle, tua!):

Est tua Musa quidem dulcissima, Musa videtur

ipsa tamen Cottae dulcior esse mihi.

Sperabas tibi docta novum Verona Catullum.

Experta es duros bis viduata deos.

Nulla animum posthac res erigat, optima quando

prima rapit celeri Parca inimica manu.

Quae tamen, ut vidit morientis frigida Cottae

ora, suum fassa est crimen et erubuit.

Se Venus occultans Martis damnaverat usum,

caste cum fabro vivere certa suo.

Non tulit ille ferox et se quaerendo fatigat,

alterutrum vel quo tradat utrumque neci.

Frustra at discursans caeli per compita lustrat

Lemnum, Imbrum, Liparam cumque Amathunte Paphum.

Pergit ad occiduas mundi perquirere partes,

maxime ubi Eridanus laeta per arva fluit .

Hic videt insignem, claudo sed poplite, Strozzam,

quem circum semper plurimus ignis erat.

Hinc Mars non dubius Vulcanum credidit illum

(Quomodo enim vatem nosceret ille ferus?)

„Non“, ait, „effugies! Nec nox tibi fumida nec quod

mula praesidio, claude, veharis erit.“

Dixit et intorsit saevum per tempora ferrum,

tempora punicis saepe revincta rosis.

Ille abiit. Aderat mox Cypria conscia caedis

efflantique animam sic ait illa viro:

„Plus satis ad vitam cecinisti carmina. Posthac

tu mecum et tecum noster Adonis erit. 

Certe indignus eras, sed pro qua multa tulisti

vivus, debebas et mihi, Strozza, mori .“