Elegisches Distichon

Herculis hic Strozzae tumulus, quem condidit uxor,

Taurellae maerens Barbara gentis honos.

Plus dederit quamvis, non hac, Mausole, meretur

plus tua, fortuna haec non pietate minor.

Te ripa natum Eridani Permessus alebat

fecerat et vatem Marsque Venusque suum.

Iniecere manus iuveni et fatalia duris

stamina pollicibus persecuere deae.

Uxor honorata manes dum conderet urna,

talia cum multis verba dedit lacrimis:

„Non potui tecum dulcem consumere vitam,

at iam adero amplexans te cinerem ipsa cinis.“

Lascarus hic, Graiae doctrinae et nominis heres,

ultimus ex illa gente domoque iacet.

Cum quo lugemus florem periisse Pelasgum

Helladaque ingeniis obsolvisse bonis.

Damna dolenda nimis, sed quae maiora futura,

huius ni pietas advigilasset, erant.

Qui non contentus priscos conquirere libros

Italiam et tantis accumulasse bonis

semine Mygdoniae pubis replevit eandem,

quos nativa penes linguaque voxque foret.

Queis tibi pro meritis Latium sese obligat illa

dempturum patriae barbara vincla tuae.

Hos ego divinos aliquid sane esse putassem

et tantum humanum non superare modum,

si non prae reliquis illos humana viderem,

enormi quadam cum nece, fata pati.

Adde, quod est gravius, mala cum licet ante videre,

non aeque, ut caveas, ante videre licet.

Et tamen, ac liceat secum, sine lumine pugnant

vimque suis fatis frustra adhibere student.

Hoc docet Antiochus, qui, fata nisi ante sciisset,

innocuus poterat et sine caede mori.

Hoc superest, lector (si me patiare monentem):

Divinus fias, si miser esse voles.

Lascaris hic Graium specimen: Ne crede cadaver

illius esse sub hoc marmore, sed statuam.

Altera quippe fuit Niobe: Dolor impius illam

natorum, hunc podagrae transtulit in lapidem.

Lascaris in terra est aliena terra sepultus

nec nimis externam quod quereretur erat.

Quam placidam, o hospes, reperit, sed deflet, Achaeis

libera quod nec adhuc patria fundat humum.

Exilium domino quod vaticinare potenti,

dira morte insons perderis, Antioche.

O miseras artes, quae non docuere salutis,

cum tibi monstrarint hae quoque mortis iter.

Hoc Argyropylus, patria procul, alta sophiae

dogmata qui coluit, conditur in tumulo.

Dat patria huic nomen, sacrum dat Roma sepulchrum –

nescio, quae potior huic fuerit patria.

Illa genus nomenque dedit, verum inclita Roma

nutrivit, coluit perpetuoque tenet.

Illustres inter doctrinae laude Latinos,

quem primum Argivos conspicis ante suos,

ille est Emanuel, peritura ex Hellade maestas

qui primus Musas transtulit in Latium.

Quam sedem ut melius ferrent et iam quoque amarent,

miscuit hic strictis pallia lata togis.

Ut qui sit vestem modo non indutus utramque,

sit dignus neutro protinus ille choro.

Magnus in hoc tumulo iacet ille Sabellicus, orbis

cuius ad ingenium non satis unus erat.

Tempora permodicis incluserat omnia chartis,

servire exemplo quae potuere aliquo.

In venere incerta tamen hic contabuit atque

maluit Italicus Gallica fata pati.

Quid iuvat humanos scire atque evolvere casus,

si fugienda facis et facienda fugis?