Elegisches Distichon

Quem non res hominum, non omnis ceperat aetas,

scribentem capit haec Coccion urna brevis.

Hunc Domiti siccis tumulum qui transit ocellis,

vel Phoebi ignarus vel male gratus homo est.

Intulit hic vatum caecis pia lumina chartis,

obstrusum ad Musas hic patefecit iter.

Hunc Verona tulit, docti patria illa Catulli,

huic letum atque urnam Roma dedit iuveni.

Qui res pontificum sacras et gesta piorum

quique ducum vitas nobile fecit opus

quique modum docuit, quo laudet honesta voluptas

et quo ne iuvenes torqueat acer amor

pluraque, quae longum est properans censere, viator –

omnia sidereae pignora mentis erant.

Vivit adhuc Platina et quamquam concesserit Orco:

Nil tamen in vatem Parca severa potest.

Ingenia et mores vitasque obitusque notasse

pontificum, argutae lex fuit historiae.

Tu tamen hinc lautae tractas pulmenta culinae.

Hoc, Platina, est ipsos pascere pontifices.

Lis super accentus Graeci ratione Filelfum

Timotheumque inter – Graeculus ille fuit –

orta est. Dissidium placet hoc sopire periclo:

Graeculus aes, barbam victor ut ille ferat.

Dii bene, Romanus superavit et ille coactus

e pacti barbam tradere lege fuit.

Exultas spolio Graecaque uxore superbis –

Non est ingenio laus minor ista tuo.

Dum fera flamma tuos, Hieronyme, pascitur artus,

Religio sanctas dilaniata comas

flevit et „O“, dixit, „crudeles, parcite, flammae,

parcite, sunt isto viscera nostra rogo!“

Effert, Pomponi, dum te Romana iuventus

et fovet in gremio Roma beata suo,

fama est invidiam summorum adeoque deorum

hunc tumulum, hos gerulos conciliasse tibi.

Sed tamen hoc summi tibi debebatur honoris,

ut tua mors superis invidiosa foret.

Hic iacet exigua Laetus Pomponius urna,