Elegisches Distichon
Sume lyram, dic, Musa, modos, dum condimus umbram.
Et puer et coluit numina vestra senex.
Indignus tellure deos, Theodore, petisti,
sera quidem, tamen est longa parata quies.
Virtute ingeniique bonis hoc ipse parasti,
ut caeli aspiceres aurea tecta senex.
Nos artus terra tegimus, tu, caste sacerdos,
da requiem, aeternum iam, Theodore, vale!
Non tibi sit laudi sanctum celebrasse Platonem
castaque Socraticae frena pudicitiae.
Non quod virtutum exemplum, quod lumen honoris,
quod sol extinctae religionis eras.
Vivens adhuc feci hoc sepulchrum corpori,
Bessarion, ad Deum remittens spiritum.
Me docta genuit Graecia, at honores dedit
urbs Roma, quae mihi perpetuo est patria.
Bessarion feci hunc tumulum, qui conderet ossa.
Venerat unde olim spiritus, astra petet.
Ille ego laurigeros cui cinxit et infula crines
Campanus, Romae delitium, hic iaceo.
Mi ioca dictarunt Charites, nigro sale Momus,
Mercurius niveo tinxit, utroque Venus.
Mi ioca, mi risus placuit, mihi uterque Cupido.
Si me fles, procul hinc, quaeso, viator, abi!
Campanus iacet hic humili contectus in urna,
qui vaga, dum vixit, sidera transiliit.
Nil maius natura tulit: Miracula caeli
huius in ingenio cuncta stetere viri.
Deserto lugent Parnasi fonte sorores
et tumulus refugas lucis hic unus habet.
Seitennummerierung
- Vorherige Seite
- Seite 22
- Nächste Seite