Elegisches Distichon

Luca ortu, Sena lege fuit mihi patria, nomen

dum vixi Iacobus , mens bona pro genere.

Papa Pius sedem Papiensem detulit, idem

cardineo ornavit munere, gente, domo.

Quem colui vivens, non linquo mortuus: Hic sum

et prope sancta, patris filius, ossa cubo.

Vivite, qui legitis, caelestia quaerite, nostra haec

in cineres tandem gloria tota redit.

Quam vitam impartis aliis, abs te accipis ipse

et frueris meritis, Acciaiole, tuis.

Dignus, quem docti simili pietate nepotes

exornent: atqui sufficis ipse tibi.

Nec patria ingrata est, pro qua vel fata subisti:

Quae tibi dat tumulum, quantum habet imperium.

Donatus nomen, patria est Florentia, gens mi

Acciaiola domus, clarus eram eloquio.

Francorum ad regem patriae dum orator abirem,

in ducis anguigeri moenibus occubui.

Sic vitam impendi patriae, quae me inde relatum

inter maiorum nunc cineres sepelit.

Dum stetit augusto Romanum limite regnum,

Termine, diis magnis aequiparandus eras.

Cedebant illi venturo ex arce Tonanti.

Custodi imperii mansit, ut ante, locus.

Cur nunc mortali cedis, dic, Termine, Blondo?

Pondus habet meriti num Iovis, atqui tui?

Eruis e tenebris Romam dum, Blonde, sepultam,

es novus ingenio Romulus atque Remus.

Illi urbem struxere rudem. Celeberrima surgit

haec eadem studiis ingeniose tuis.

Barbarus illam hostis ruituram evertit, at isti

nulla umquam poterunt tempora obesse tuae.

Iure triumphalis tibi facta est Roma sepulchrum,

illi ut tu vivas, vivat ut illa tibi.

Cum Valla, fateor, mihi non convenit. Ob idne

et salis et veneris laus mihi tota perit?

Et vixi comis et – credite! – semper amavi,

qui iuvenem duxi iam satis ipse senex.

Dein colui Musas, quae Valla, quia omnia sprevit,

dico illum humanum non tenuisse modum.

Qui molles elegos et regum gesta canebat,

sacra Panormitae contegit ossa lapis.

Siste, hospes! Fas est cantus audire dearum.

Grata mora est, Musae nam loca sacra tenent.

Antoni monumenta vides: Hinc templa frequentant.

Ille fuit sacri maxima cura chori.

Illum saepe suis medium statuere choreis,

duxit compositos arte decente choros.

Saepe lyram cessit Clio, cessere sorores,

concinuit teneros voce manuque sonos.

Extinctum flevitque Aon flevitque Aganippe,

Sebethus miseros egit in amne modos.

Sirenes quoque de scopulis miserabile carmen

ingeminant, planctu litora pulsa sonant.

Pierides tristem ad tumulum fudere querelas,

Pierides passis post sua terga comis.

Hinc crevit desiderium nec cura recessit

vatis, at extincto vate remansit amor.

Conveniunt nunc ad tumulum celebrantque choreas

et memorant lusus, magne poeta, tuos.

En audis, sonet ut lenis concentibus aura?

Ut sonet appulsu concita terra pedum?

Haec vati memores Musae post fata rependunt:

Carminis hoc meritum est. Num satis? Hospes, abi.

Quaerite, Pierides, alium, qui ploret amores,

quaerite, qui regum fortia facta canat.

Me pater ille ingens hominum sator atque redemptor

evocat et sedes donat adire pias.

A gravibus potui studiis qui clarus haberi,

corrupi ingenium plus satis ipse meum.

Converti ad rixas animum nugasque facetas,

sed Cato quas nolit quasque Sabina legi.

Hac ego quaesivi vitam male sanus in herba,

heu, facit ad vitam sed nihil ista seges.

Vivo tamen, sed non aliter quam Herostratus ille:

Quaesita et parta est crimine vita meo.

Vos moneo, ingenio quicumque et ab arte valetis:

A solidis vitae quaerite rebus opem.