Jambischer Senar

Quid, Simoneta? Negas relatam gratiam,

qui de tyranni non ita es meritus patre?

At dira fratrem quaestio iam absorbuit.

Et tu perieras, sed datum hoc est gratiae,

tormenta quod post multa non occideris.

Nam, ut innocentem te probes, nil egeris.

„Immo“, inquis, „est relata. Sed tyrannica.“

Lacrimarum te rogo iam siste rivulos,

viator, et dulcem quietem floribus

orna tumulum Sabaeo ture confovens.

Vixi satis, fati peregi tempora

non otio, sed duris me laboribus

unus, quo plurimis prodessem, subdidi.

Sic docta primum bella gessi Palladis,

ut me ducem mirata sit Germania

suum me saepius Ciceronem dictitans.

Tandem sacris litteris sum immortuus –

Hac fata lege subire, an non est vivere?

Rude donari, nisi forsitan mori putas.

Quam cernis unis linearum finibus,

nullo colore praeter hanc fuliginem

has inter alias dedicatam imagines:

Ad vindicandam mortis est iniuriam

ab hoc locata litterarum vindice,

nam Turriani illius est Antonii.

Qui sanitati cum tuendae incumberet

et proferendae aetatulae mortalium,

daret salubria, amoveret noxia

aetatis ipso et artis et conatuum,

Morte invidente raptus est e carcere,

metam tametsi iam videret ultimam.

At haec tua est, o Turriane, gloria,

quod in theatro solus hoc pulcherrimo

Mortis pudendo cum pudore prodeas.

Spe destitutus commodum sibi domum

parandi et anguste magis, quam patria

Florentia natum aedibus mirabili

decebat, infelicem agens vitam miser

Laurentianus se puteo in praeceps dedit

angustiori, ne sepulchrum largius

esset cadenti, quam fuerat vivo domus.

Quae nunc parata litteris illi patet

talis polo, qualem nequeat orbis dare.

Postquam secundum publica abstulit clades

Maronem et urna caruit infelix, campis

quaesitus Elysiis nec inventus Musis.

Phoebus furoris nam minister illius,

quo carmen edere inclitum Maro suerat,

inter Sibyllas rapuit, aeternum ut vivat.

En, hospes, hic est Marsilius, sophiae pater,

Platonicum qui dogma culpa temporum

situ obrutum illustrans et Atticum decus

servans Latio dedit, fores primus sacras

divinae aperiens mentis actus numine.

Vixit beatus ante Cosmi munere

Laurique Medicis, nunc revixit publico.

Hospes, licet alio propere eundum tibi,

rogo, hoc legas carmen. Scio, miserebere

humanitas, quae est tua. Poetae hic sunt sita

ossa Herculis Strozae, poeta qui satus

patre est Tito. Quod si cupis cognoscere,

qualis poeta uterque, queis honoribus

quantisque praeditus fuerit in patria

quamque inclitis Stroza orta gens maioribus,

longum foret narrare. Id e libris potes

cognoscere, hospes, quos pater, quos filius,

(nam excusi habentur) fecit excultis modis.

Cantavit Anthiam atque Phylloroën pater

quosque tulit heroas familia Estensium

ac multa alia, cum rapitur. Heu fata impia,

non sua minus gauderet hoc Ferraria

Heu ter, quater crudelia, heu fata impia!

Sed, mulierum quae est gloria et honos, Barbara

Taurella coniux quam pientissima viro et,

una ut quiesceret, ipsa donec corporum

erit excitatio, sibi hoc viva posuit.

Hoc te volebam scire iamque abi et vale!

Quid est, quod usquam sit satis mortalibus

sui nec ulla parte cor quod torqueat?

Senex nec absque litterarum gloria

vixi, at malorum hoc est catena longior:

Durisque emuntur litterae laboribus

et sane iniquis efferuntur praemiis.

Fecunda coniunx et domi perstrenua,

sui pudoris proximum est periculum.

Iam bis miser, quod, quid sit educatio,

simulque scirem, quid mali sit orbitas.

Quare, referta cum malis sint omnia,

vitam ut cito obeas quam levissimis, pete

quo tunc beatus, hic quod haud vales, agas.

Ito et precare mutuum Demetrio.