Hendekasyllabus (phaläkisch)

Mersit funere Mors nimis profana,

Mors damnosa nimis virum interemit,

aeternum decus omnium virorum.

Cui quid praeripuere laudis illa,

illa antiqua patrum superba secla

tot belli ducibus virisque doctis?

Aut quid nostra quidem negarit aetas?

Quod si forte stupes minusve credis,

id tu plus stupeas negesque prorsus

hunc et Marti operam dedisse semper

et Musis studium negasse numquam,

ut nullum arte parem huic putet Minerva

nec Mars laudibus anteponat ullum.

Qua morum integritate vixit, omnis

quam purus vitii, ore quam modesto!

O, quo robore pertulit sinistros

casus, quo subiit pericla vitae!

Quem ne, Galle, minus tuo remotum

aspectu memores et ipse iusto

complectaris amore, scito causa

neglexisse tua, quibus bearat

Fortuna hunc aliquando rebus amplis.

Sed quod non tibi sit grave aut molestum

pro tantis studiis, quibus per orbem

Gallorum cupiit decus vagari.

Morti, qua cecidit, precare Mortem

et votis onera polum, ut labores

post tot tantaque damna totque curas

caelo tandem aliquando conquiescat.

Ibat Gauricus ad suos amores,

sed diu haud potuit suos amores

uti Gauricus: Abstulere fata,

verum nulla manet sepulchri imago.

Namque, quod coluit pari labore

Musas et Venerem, vel a Camenis

raptus creditur inter alta montis,

qui iacet Stabias super vetustas,

vel pulchrae Veneri datus sacerdos

Tyrrheni maris in sinum profundum.

Dum longum Italiae „vale“ iuberet

tusque in graminea cremaret ara,

qua tuas aperis, Gebenna, fauces,

Linacrus patrios petens penates

„Sic amore viri“, locuta fertur

Arnis, impatiens Etrusca nympha,

„Ah, sic Arnida? Sic tuam puellam?

Sic linquis veteres tuos amores?

Et prae me petis Anglicas puellas?

Quid rerum hic, quod ames, valet deesse,

illic, quod cupias, potest adesse?

Gaudes barbarie? Hermolaon eccum: At

quem pro deliciis habent Camenae.

Sin autem caperis nitore linguae?

Hoc nil tersius est Politiano.

Sed gaudes refluum vehi per aequor?

Ah, hiis iam in lacrimis potes natare

et quae te huc revehent, redito tantum!

An rupes patrias amas videre?

Te, Linacre, aperi nec ibis ultra.

Quid? Quod Italiam miser relinquis,

cum sis Italica eruditione,

Romano ingenio, lepore Tusco?

Totus noster homo es, sed Angla mens est.“

Ille abivit et haec soluta in undas.

Alter hic iacet a Marone vates

natus Mantuae et is quidem poetae

dignior titulo, nisi incidisset

in fluctus varios scientiarum,

quo Musas coluit minore cura.

Primus hic tamen a Marone natus

Mantuae coluit poeta Musas

Andinosque bibit sacro ore fontes.

Heus, audi, properes licet, viator,

Criniti tumulo teguntur isto

dilecti cineres sacris Camenis.

Hoc scires volui. Recede felix.

Cum Mors ad Decii novum sepulchrum

legisset titulos parum Latinos,

„Certe“, inquit, „timui hactenus lucernam

iuris tollere, quod minus venuste

fecisse arguerer parumque docte.

Sed cum sic loquitur magister ipse,

comittam quoque et ipsa barbarismum.“

Dum curat Decius sibi sepulchrum

clarum marmore ponere eleganti,

inscripsit titulos ineruditos,

ut risum magis excitare possint

quam laudare hominem undecumque clarum.

Quodsi non sibi cultius sepulchrum

quam doctos titulos et elegantes

curasset, modo mollius iaceret.

Hic Picus iaceo atque me illa, quae iam

ante non potuere, nunc iniquo

me servant obitu arma litterarum.

Aegre illud fero concidisse dextra

fratris filii. Hoc elevor me adeptum

vitam pro studiis meis perennem.