Contarene, tibi pietas dum dia parentat

et queritur longo amissum res publica luctu,

„Ite“, ait, „illustres animae, vitalia saecla

heroum, et vestro athletae exornate sepulchrum

floribus. Hic veris docuit rationibus esse

immortalem animam summa de mente creatam.“

Ergo videmus lumine hoc spirabili

cassum iacere te quoque,

ut plebe quivis unus e vili iacet,

Arsille, magno Apollini

novemque Musis care, sive poculis

praesentibus morbi graves

essent levandi sive dulci carmine

dicenda mater aurea

Cupidinum lususque furtorum leves.

O vota nostra inania!

Quid dura fati non potest necessitas?

…

Claudere Musaeum iam Paulus coeperat atque

extremam chartis imposuisse manum,

cum subito exclamat Benedictus: „Muneris huius

siccine me expertem, frater, abire sinis?“

„Non datur hoc“, Iovius, „viventi“, dixit. At ille

perpetuum sperans vivere laetus obit.

Hunc tibi consensu tumulum Ferraria magno

pro meritis posuit, clare Guarine, tuis.

Tu pater eloquii, geminae tu gloria linguae,

praecipuus iuvenum tu moderator eras.

Te duce nostra vigens studiis florentibus aetas

Pierio priscis certat honore viris.

Nec Verona minus tali se iactat alumno,

quam celebres veteri nomine tollit avos.

Primus et extremus te noverat orbis et ultra

…

Forsan erit, Gothicos qui te celebrare triumphos

non ferat et dignum te patriaque neget.

Immo nemo suos non inculcare labores

gaudet, sublatis quae tulit ante malis.

Eximium praestas patriae officiumque fidemque.

Prociderit, firmo est nunc iterum illa gradu.

Invidiosa utriusque fui sapientia mundi,

mortalis Stapulae quem genuere Faber.

Iacta alios, qui egeant laudis, mea Gallia, vestrae,

namque meae potius, Gallia, laudis eges.

Audiit Altilius desertis transfuga Musis:

in quarum tabulis nobile nomen erat.

Sed quid peccavit, si demereatur ut olim

carminibus Phoebum, nunc pietate Deum?

Iustinianus quo abierit, ne quaerito, id scire Olympi quando te rex noluit – sacro trilingui quem edito volumine ad alta caeli transtulit palatia exemplo humatum clanculum Mosaico – ne forte busto lacrimas si impenderes, nequicquam ocellos lacrimasque perderes.

Quem lictore stilo disertus orbis

in scaenam rabidum trahis Neronem et

caedendum pueris palam propinas,

respondisse ferunt: „Quid hoc, inepte?

Si me constituis tuum Neronem,

te oportet Senecam fuisse nostrum.“

Extimuit, penitus nudatas Iuppiter aedes

cum decima sphaera cerneret esse suas.

„Hoc homines“, inquit, „submovimus hactenus orbe.

Ah, prope nunc nostris prodimur in thalamis!“

„Et nemo hiis obstat conatibus?“, intulit Hermes.

Auctorem Parcae sed vetuere mori.

„Heu“, ait, „heu miseros, qui sic ulciscimur hostem.

Ut cesset, divum protinus esse iube.“