Lacrimarum te rogo iam siste rivulos,

viator, et dulcem quietem floribus

orna tumulum Sabaeo ture confovens.

Vixi satis, fati peregi tempora

non otio, sed duris me laboribus

unus, quo plurimis prodessem, subdidi.

Sic docta primum bella gessi Palladis,

ut me ducem mirata sit Germania

suum me saepius Ciceronem dictitans.

Tandem sacris litteris sum immortuus –

Hac fata lege subire, an non est vivere?

Hoc quamquam tumulo mortale cadaver Erasmi,

Mors, claudis, id ferme est nihil.

Non huius virtus, spes, fama, scientia possunt

claudi. Quid, o Mors, hic habes?

Corpus humo, superis animam, dat nomen in aevum

lex, pietas, virtus, Roterodame, tua.

Teutona Terra suum cum miraretur Erasmum,

„Hoc maius“, potuit dicere, „nil genui.“

Quippe deos inter caelo ridente relatum

ipse suum dixit Iuppiter esse genus.

Qui paucos habeas pares, Erasme,

multorum invidiam feras necesse est.

Istos quod logodaedalos ab urbe –

unos prae reliquis – in immerentis

manes sic videam stili cruentam

stringentes aciem, perinde tamquam

stuprasses Charitum novem sorores –

indignum patria eruditione et

asserto titulo Elegantiarum.

Causam scire velim, quid urat illos

et quid tantopere tumultuentur.

Sed quid dissimulo? Sat…

Ut Mors Rutilium sensit tot reddere vitae,

„Styx, vale!“, ait, „Vitae iam patefacta via est.“

Exciri ut legum latores sensit ab Orco

invida Mors fusis protulit haec lacrimis:

„Quam vere eiusdem est inferre auferreque leges,

lege horum cum lex paene refixa mea est!“

Vivitur in chartis, Rutili, felicius ipsis,

cum videant mortem marmora et aera suam.

Absumpsit priscos legum Libitina peritos,

tu facis in scriptis vivere et esse tuis.

Quam merito illi igitur dicent: „Aeternior aere

est tua et aeternis pagina marmoribus.“

Qui tot Rutilium vitae asseruisse videret,

quos ante in libro caederet ipse suo,

„Huic temere“, Ridulphus ait patronus, „honorem

marmoris et longos contulero titulos.“

Ille quidem recte nec nos non rectius, illa

sarcimus gratis qui tibi carminibus.

Qui sanctum simul et simul disertum

exquiris sapientiae magistrum,

ultra quid petis? Hic iacet Budaeus.