Qui docuit rerum Niphus cognoscere causas,

non rerum oblitus hoc iacet in tumulo,

sed caelo meliore sui cum parte receptus

nunc gaudet melius discere quam docuit.

Apagete vos, philosophiam qui tetricam

putatis et boni indigam

leporis ebriae horridamque Cypridis.

Quid? Niphus an non melleus

perplexa suetus inter enthymemata

et syllogismos frigidos

narrare suaves atticasque fabulas

multumque risum spargere?

At quam venustum hoc, septuagenarium

quod undulatis passibus

et curioso flexuosoque capite…

Hic situs est, in quo viguit medicina, Ruellus,

in quo naturae notitia atque poli.

In quo prima fuit dos, Graium vertere scripta

in Latium ac Latio scribere digna Iove.

Olim erat affinis, nunc est conviva deorum

praemiaque illa sui grata laboris habet.

Hic vester ille est, Galle, Ruellius.

Mentis tam acuto lumine praeditus,

perinde vultum nosset ut aetheris,

seu laeta nobis seu mala plurima

cordis recessu conderet intimo,

ac si fuisset sensibus omnibus

coniunctus astris, et reor, hercule!

Nam, quae reliquit, scripta sat arguunt,

nostris bonis tam commodum et utilem

aut esse divum aut munere proximum.

Quae ripis te saepe suis stupuere canentem

Eridanus Tiberisque, parens ille, hic tuus hospes.

Credibile est, vates Antoni, nunc quoque campis

te canere Elysiis turba admirante piorum.

Certe non modicam merere laudem a rara ingenii tui aequitate, Antoni, numeris, poeta, Tuscis. Qui palmam tribuens tuaque arena cedens posterioribus poetis, vivus ac hilaris tuis dedisti Musis inferias quasi exoletis. Sed quem ob ingenii tui leporem festivumque animum bonae Camenae scribendis epigrammatis Latinis immortale tibi dedere nomen, ut iam sis numeris utrisque felix, unis candidus, alteris venustus.

Teutona Terra suum cum miraretur Erasmum,

„Hoc maius“, potuit dicere, „nil genui.“

Defunctus vita longique laboribus aevi

hac situs est tandem doctus Erasmus humo.

Quem licet in sera rapuerunt fata senecta

et vitae saturum sopiit alta quies,

nos tamen hunc velut immaturo funere raptum

flemus et effusis diffluimus lacrimis.

Ille igitur periit et quondam illa, illa diserta et dulci manans nectare lingua tacet ingeniumque sagax et amans virtutis et aequi, omnia sub parvo condita sunt tumulo…

Lubrica si tibi mens fuit et spinosior aequo,

ingenium certe nobile, Erasme, fuit.

Felix si mistas labruscas dulcibus uvis

prodiga desisset vinea ferre tua,

barbarie e media praeclarum sidus haberent

et te Varronem tempora nostra suum.

Hanc tamen inscriptam his titulis posuere columnam –

iactura hic laudum publica facta fuit.

Magnus Roterodamus ille noster –

haec quo saecula neminem tulerunt

maiorem neque prisca clariorem

norunt tempora nec cui futura

parem posteritas habebit. Ecce,

sub hoc marmore mortuus quiescit.