Quam cernis unis linearum finibus,

nullo colore praeter hanc fuliginem

has inter alias dedicatam imagines:

Ad vindicandam mortis est iniuriam

ab hoc locata litterarum vindice,

nam Turriani illius est Antonii.

Qui sanitati cum tuendae incumberet

et proferendae aetatulae mortalium,

daret salubria, amoveret noxia

aetatis ipso et artis et conatuum,

Morte invidente raptus est e carcere,

metam tametsi…

Castalides, lacerate genas, divellite crinem

nec lacrimae finem nec teneant gemitus.

Pro dolor! Effertur Patavina funus in urbe

ante sua extincti tempora Longolii.

Quem modo vel Gallum voluit pro dote Latina

Roma locum cives inter habere suos.

Roma sibi plene mox restituenda, dedissent

Longolio plenos si modo fata dies.

En animarum ingens globus, en legio omnivagantum,

quas tu perpetua luce carere negas.

Mortuus ut discas aeternam has vivere vitam,

ad cineres ululant, Pomponiate, tuos.

Castalioneum ad tumulum dum Hispania tota

convenit et sancto iusta parat cineri,

Scipiadum manes referunt dixisse: „Secundum

hic docta amisit Mantua Virgilium.“

Insignes usu rerum studiisque Minervae

perpaucos aetas prisca recensque dedit.

In solem assuetus doctos versare libellos

cum prodit, lucem non tulit insolitam,

laudibus hunc omnes doctrinae et rebus agendis

conspexere domi conspicuumque foris.

Hunc Arar, hunc Rhenus toties, hunc accola magni

Eridani, hunc Tybris sensit et obstupuit.

Fortuna invidit raperisque, Alberte, tuorum

Et tua debuerat summos conscendere honores

virtus et probitas ingeniumque sagax,

sed tuus obtendit Genius: „Fuge protinus!“, inquit,

„Nunc formidatos truderis in scopulos.

Non est iam merces, sed talio summa referre:

Et tu pacem, alii belligerentur, amas.“

Precare sacra verba, viator,

nam Tomaeus hic sepultus ille.

Dulci fruitur memoria

integritatis illibatae

partaque litterarum gloria.

Addemus titulum sepulchro et istum,

barbarus ut ne quis violet:

Hic iacet vir unus omnium

doctissimus,…

Hoc quamquam tumulo mortale cadaver Erasmi,

Mors, claudis, id ferme est nihil.

Non huius virtus, spes, fama, scientia possunt

claudi. Quid, o Mors, hic habes?

Unus Budaeus terramque polosque hominesque

devinxit magna providus arte sibi.

Caelo animum, terrae corpus donavit habendum,

at cerebri nobis dona superba dedit.

Sic decessit inops, nam nil sibi liquerat ipse,

verum haec paupertas unica vincit opes.

Ergo ego, nobilium o genitrix atque hospita vatum,

Mantua, quod nimium vicina Cremona Maroni

obfuerit, solus poenas abs te ipse reposcor?

Ille soli tantum damnum tulit, ast ego de te,

Mantua, deque tuo meritus bene principe, cara

pro patria et vitam et cineres tibi reddere cogor.