Cum Mors ad Decii novum sepulchrum

legisset titulos parum Latinos,

„Certe“, inquit, „timui hactenus lucernam

iuris tollere, quod minus venuste

fecisse arguerer parumque docte.

Sed cum sic loquitur magister ipse,

comittam quoque et ipsa barbarismum.“

Dum Morus immeritae submittit colla securi

et flent occasum pignora cara suum,

„Immo“, ait, „infandi vitam deflete tyranni.

Non moritur, facinus qui grave morte fugit.“

Henricus Morum gladio iugulavit iniquo,

tam dignum vita quam fuit ipse nece.

Mortuus ille tamen vivet per saecula cuncta:

Post mortem virtus vivere sola facit.

„Quis iacet hic truncus? Cuius caput ense recisum est – Hospes.

et natat in taetro sanguine canities?“

„Hic est ille Thomas Morus. Sic fata rependunt             – Civis.

tristia multa bonis et bona multa malis.“

„Quae circumsistunt divae lugubre cadaver?“     – Hospes.

„Diva tenax veri, sancta Fides, Nemesis,            – Civis.

harum prima odii causa et fuit altera mortis,

ultrix iniustae tertia…

Quid tibi cum Moro, tali indignissima cive,

Anglia? Quid pergis dicere, inepta, tuum?

Tu ferro insontem nec simplice morte Catonem

persequeris tuto nec licet esse pium.

Proinde sile! Nam quo maculam tibi demeret istam,

ipse sibi patriam condidit Utopiam.

Tene viri tanti cervicem abscindere posse?

Tene cruore pio commaculare manus?

Si vita spolias Roffensem, barbare, quando

ullum producet terra Britanna parem?

Sed tu, sancte senex, aevo fruiture beato,

laetus abi, in caelum te vocat ipse Deus!

Cum te, sancte senex, infami morte tyrannus

perderet aeternis obiceretque probris,

perdere non potuit titulis caelestibus auctum

turpiter aut famae consuluisse tuae.

Quin luit aeternum scelus exitiale pudendum

seque sibi et populis reddidit ipse suis.

Postera nam dicet, quae talia legerit, aetas:

Anglia bina uno tempore monstra tulit.

Naturae si quid rerum te forte latebat,

hoc legis in magno nunc, Leonice, Deo.

Precare sacra verba, viator,

nam Tomaeus hic sepultus ille.

Dulci fruitur memoria

integritatis illibatae

partaque litterarum gloria.

Funde, puer, dulce merum, odoros sparge flosculos, spiret ut bustum madeatque tellus illaque sancta et candida animula se totam nostra gratitudine inebriet.

Addemus titulum sepulchro et istum,

barbarus ut ne quis violet:

Hic iacet vir unus omnium

doctissimus,…

Dum lapidi titulum maerens Galeacius addit

et tristi curat funera cum gemitu,

„Si quis honos tumuli, non hoc tibi, Niphe, supremum,

sed patriae et misero stat mihi munus“, ait,

„Ne, vivis meliore tui tu parte – levamen

luctus nos mediis quaerimus in lacrimis.“