Defunctus vita longique laboribus aevi

hac situs est tandem doctus Erasmus humo.

Quem licet in sera rapuerunt fata senecta

et vitae saturum sopiit alta quies,

nos tamen hunc velut immaturo funere raptum

flemus et effusis diffluimus lacrimis.

Vivitur in chartis, Rutili, felicius ipsis,

cum videant mortem marmora et aera suam.

Absumpsit priscos legum Libitina peritos,

tu facis in scriptis vivere et esse tuis.

Quam merito illi igitur dicent: „Aeternior aere

est tua et aeternis pagina marmoribus.“

Excessi e vitae aerumnis facilisque lubensque,

ne peiora ipsa morte dehinc videam.

Carminibus nostros celebrasti, Arsille, poetas,

qualia dictarunt Phoebus et Aonides.

Nos memores grati officii tibi serta dicamus

myrtea Pyrmillae munera grata tuae

optamusque tibi sedes, ubi sancta piorum

elysios inter dicitur esse cohors.

Ne turba tumulum, viator, istum,

sed asta reverenter et saluta

sacratum cinerem viri sacrati.

Ille est Pighius hoc loco sepultus,

aures qui Batavas ita expolivit,

ut dicas sapere Atticos lepores.

Quare tam bene dormiat, precare,

quam docte nitideque et eleganter

defendit Latiae decus tiarae

et morem statuit pium sacrorum.

Qui Vallam nequiit vivum superare, petendum

duxit, ad infernas isset ut umbra domos.

„Copiolas nostras“, ait, „ut qui laeserit omnes,

coniungam doctis manibus“ et moritur.

Quaerere debueras aliquem toto orbe Latino,

o imperatrix Hadriae,

qui, quae gessisti praeclara domique forisque

inde usque ab incunabulis,

ore animoque pari nullo corruptus amore

ad posteros transmitteret.

Quaesisti multis quadam praemortua seclis

iam parte nec repertus est.

Ergone desperas? Poteras, sed respice: Civis,

qui praestet hic, Bernardus est…

Coelius ingentem rerum convectat acervum

et tantum plenos curat habere lacus.

Vel sine delectu dedit horrea ditia multum.

Quem tu si facias, lauta palato etiam.

Abfuit usque adeo nihil, hoc in Coelio haberent

tempora Varronem quo minus ista suum.