Tu repetis caelum et terras, Arioste, relinquis

et loca iam meritis inferiora tuis.

Nos miseri et curis longe mortalibus acti,

non tibi, sed nobis fundimus has lacrimas.

Gloria te niveis subducit in aethera bigis,

nos sine te luctu perpetuo opprimimur.

Arma virumque canens, Etruscae carmina Musae,

palmam Vergilio vel tribuente refers.

Scit sua te melius patrio sermone Latina

quam sese Latio Graia referre sono.

Qualis Alphei liquidos ad amnes

sive Maeandri viridante ripa

concinit serum moriens in ipso

funere cygnus,
 

talis ad plectrum ad thiasos deorum

ludit in caelo Marianus, ipsa

morte victurus Marianus, ipso

funere felix.

Ipse sis felix faveasque nobis,

ipse ades fessis, Mariane, rebus.

Tu preces audi miserorum et iras

siste Tonantis.

Ante sacrosanctos cineres bona verba, viator,

dicito: Divinus hic iacet Aegidius.

Qui potuit lingua humanas inflectere mentes

et trahere haerentes fervidus ad se animos.

Quicquid pandit Arabs divinum, quicquid Erembus

dives Aramaeis occulit in tabulis,

explicuit populis et, si quid spiritus ultra

sentit, adhuc sanctum, quod meditetur, habet.

Et tua debuerat summos conscendere honores

virtus et probitas ingeniumque sagax,

sed tuus obtendit Genius: „Fuge protinus!“, inquit,

„Nunc formidatos truderis in scopulos.

Non est iam merces, sed talio summa referre:

Et tu pacem, alii belligerentur, amas.“

Hic Picus iaceo atque me illa, quae iam

ante non potuere, nunc iniquo

me servant obitu arma litterarum.

Aegre illud fero concidisse dextra

fratris filii. Hoc elevor me adeptum

vitam pro studiis meis perennem.

Passus es immeritam – Quis enim, Francisce, negarit? –,

non minus insigni cum feritate, necem.

Sed iuvat interea sciolos inquirere quosdam,

exitio quae te fata dedisse putent.

Sunt ea: Laudatae pietas sanctissima vitae,

verus amor recti, mens sine felle mali.

Quisquis adis, sacro flores et serta sepulchro

adde, puer, cineri debita dona ferens.

Nam veteres belli et pacis qui reddidit artes

iam pridem ignotas regibus et populis,

Etruscae, Macciavellus, honos et gloria linguae,

hic iacet. Hoc saxum non coluisse nefas.

Cum sibi praeteneras odioso radier aures

vero vix aliquis, Macciavelle, ferat,

id vero facias laudemque e dente pararis.

Quanta fuit linguae visque venusque tuae?

Dum curat Decius sibi sepulchrum

clarum marmore ponere eleganti,

inscripsit titulos ineruditos,

ut risum magis excitare possint

quam laudare hominem undecumque clarum.

Quodsi non sibi cultius sepulchrum

quam doctos titulos et elegantes

curasset, modo mollius iaceret.