Lis super accentus Graeci ratione Filelfum

Timotheumque inter – Graeculus ille fuit –

orta est. Dissidium placet hoc sopire periclo:

Graeculus aes, barbam victor ut ille ferat.

Dii bene, Romanus superavit et ille coactus

e pacti barbam tradere lege fuit.

Exultas spolio Graecaque uxore superbis –

Non est ingenio laus minor ista tuo.

Ignoscit Collenucio tyrannus,

mox illum necat. O scelus nefandum

vincens saevitiam Neronianam!

Hoc Argyropylus, patria procul, alta sophiae

dogmata qui coluit, conditur in tumulo.

Dat patria huic nomen, sacrum dat Roma sepulchrum –

nescio, quae potior huic fuerit patria.

Illa genus nomenque dedit, verum inclita Roma

nutrivit, coluit perpetuoque tenet.

Hos ego divinos aliquid sane esse putassem

et tantum humanum non superare modum,

si non prae reliquis illos humana viderem,

enormi quadam cum nece, fata pati.

Adde, quod est gravius, mala cum licet ante videre,

non aeque, ut caveas, ante videre licet.

Et tamen, ac liceat secum, sine lumine pugnant

vimque suis fatis frustra adhibere student.

Hoc docet Antiochus, qui, fata nisi ante…

Intra in me, Cottae genius, quem dicere conor,

aut periit trepida mens tremefacta fuga.

Tu, Latii Siren, ita cantu interficis omnes,

nam tua qui legit, scribere nemo potest.

Hic situs est Picus. Cuius si cuncta perissent

virtutum, septem vix sat erant tumuli.

En, hospes, hic est Marsilius, sophiae pater,

Platonicum qui dogma culpa temporum

situ obrutum illustrans et Atticum decus

servans Latio dedit, fores primus sacras

divinae aperiens mentis actus numine.

Vixit beatus ante Cosmi munere

Laurique Medicis, nunc revixit publico.

Vivus domum hanc mihi paravi,

in qua quiescerem mortuus.

Noli, obsecro, iniuriam mortuo facere,

vivens quam fecerim nemini.

Sum etenim Iovianus Pontanus,

quem amaverunt bonae Musae,

suspexerunt viri probi,

honestaverunt reges, domini.

Scis iam, qui sim vel qui potius fuerim.

Ego vero te, hospes, in tenebris noscere nequeo,

sed, te ipsum ut noscas, rogo. Vale.