Te ripa natum Eridani Permessus alebat

fecerat et vatem Marsque Venusque suum.

Iniecere manus iuveni et fatalia duris

stamina pollicibus persecuere deae.

Uxor honorata manes dum conderet urna,

talia cum multis verba dedit lacrimis:

„Non potui tecum dulcem consumere vitam,

at iam adero amplexans te cinerem ipsa cinis.“

Plus quam Roma suo Gallis defensa Camillo,

hostem semel quem fecerat,

Donati meritis nullo non tempore summis

semperque civis optimi

illaque non unis erepta potentibus armis

regina debet Adriae.

Atque illo uberius, patriae quod commoda spectans,

sprevit paratam gloriam,

quam raro ingenio multam cumularat Apollo,

sed patriae donatus est.

Dum timet astrologus sua fata, Leonius, undas

et fugit e ripis, magne Timave, tuis,

illa eadem frustra fugientem adversa sequuntur,

qua rapitur tacita nobilis Arnus aqua.

Hic tu florentem medicis, Florentia, curis

praeruptum – o facinus! – corripis in puteum.

Astra repraesentant sic funera, dum fugit ille:

Tutius hunc poterant quam latuisse poli.

Collustrans amplas, Marius quas struxerat, aedes

extulit artificem Mors stupefacta manum.

Quae tamen, ut bile est iusto ferventior atra,

subridens „Tumulum, dic“, ait, „hospes, ubi?“

„Iam video: caeca es, nedum“, intulit ille, „maligna.

Pro tumulo erexi hanc, invidiosa, domum.“

Hic, hic Marsilius notissimus ille Ficinus,

totius Ausoniae luxque decusque, iacet.

In parvo ingentes qui clausit corpore dotes,

immo non clausit, sed magis exseruit.

Quare etiam hac parva fama est augustior urna,

ni tamen haec potius, quem replet, orbis erit.

Nescio, quo fingant Musas Helicone manere:

Hoc scio, quod tecum, mi Ioviane, manent.

Donec erunt ignes et Phoebus lampade terras

lustrabit, Mayni vivet in orbe decus.

Unicus in terris solvens enigmata legum

is merito iuris dicitur esse parens.

Hanc tibi pro tumuli Ianus Vitalis honore

ramosam laurum, magne Gravina, dicat.

Hic, ubi odorata manes requiescere in umbra

floribus in mediis et iuvet esse tuos,

illa, notis quoties rami quatientur et euris,

perstrepet in laudes, sancte poeta, tuas.

Da sacro cineri flores! Hic ille Maroni

Sincerus Musa proximus ut tumulo.