Molsa, iaces, tua fama viget, tua scripta leguntur.

Felix, qui potuit vivere post obitum.

et vel Elysiis recepta campis

viri manibus ut piae ministrae

adsunt et meritum astruunt honorem

vel per ora hominum volant caventque,

ne mortis rabidum tulisse dentem

vel totus tumulo perisse seclis

ullis Vergerius…

Ito, inquam, ito nec obstrepas, viator,

qui vertigine tam gravi laboro,

quod nullam capio hactenus quietem,

lustra hic cum iaceam novena et ultra.

Sic me excarnificat sua imbibenda

phrasi Tullius: Absque qua tueri

vitam posse meos negant labores.

Sed qui nuper adest Erasmus istinc,

dicit non opus et monet quiescam.

Illas proinde molestias molestas

longum omnes iubeo valere. Sed tu

nunc, o somne…

Pauca millia versuum, Thilesi,

te, nec fallimur, edidisse constat.

Vives millia multa saeculorum.

Et gratas neget esse quis Camenas?

Ianum, respiceret quod tempus utrumque, Latinum

prisca aetas gemina fronte fuisse refert.

At nunc Parrhasio – doctrinae nomine – Iano

cor geminum et pectus nemo fuisse neget.

Et tibi stat meriti e tabulis laus, Angele, summi,

cum mundo aequales sane habitura dies.

Hinc te perpetuum comitem Ptolemaeus habebit,

pes oculusque alter cuius et orbis eris.

Argueris fetum tibi supposuisse paternum:

Dicit Momorum quin tibi turba diem,

nam cum patris eras heres ex asse futurus,

usum etiam fructum praeripuisse potes?

„Nempe“, ais, „hoc gratum est nec parva est gratia Momis,

scripta quod alterius credi utriusque queant.“

Pactius effugit perituros Cosmus honores,

ut sempiternos sumeret. Quid perdidit?

Frigida Francisci lapis hic tegit ossa Petrarcae.

Suscipe, virgo parens, animam, sate virgine, parce

fessaque iam terris caeli requiescat in arce.