Numquid sat tibi non fuit, Philelphe,

linguae gloria nobilis Latinae?

Ni Graecas quoque pervagatus urbes

dignus coniuge nuptiisque Graecis

ferres Timothei novum triumphum?

Cui, dum una super ille dictione

tecum pignore certat atque barbam

abradi sibi ferre pollicetur

victus aut positam pecuniam abs te

victor auferat, abnegasti eadem

barbam posse pecunia obtinere

victor atque novacula expedita…

Lis super accentus Graeci ratione Filelfum

Timotheumque inter – Graeculus ille fuit –

orta est. Dissidium placet hoc sopire periclo:

Graeculus aes, barbam victor ut ille ferat.

Dii bene, Romanus superavit et ille coactus

e pacti barbam tradere lege fuit.

Exultas spolio Graecaque uxore superbis –

Non est ingenio laus minor ista tuo.

In villa Fugicura obit Perottus.

O villam nimis et nimis beatam,

quae viventis heri levare curas

posset, nunc cineres tenet sepulti.

O villam domino beatiorem,

cui curas moriens reliquit omnes.

Cornu nobile copiae Perotti

non quale Oleniae puer capellae

sanxit Iuppiter, intulit caelo

aut quale Herculea manu revulsum,

Aetoli fluvii perenne vulnus,

thymo et baccare Naiades replerunt.

At doctum variumque multiplexque

et cunctis opibus cupediisque,

quas Musae Oenotrides amant, refertum.

Hic ille est liber, ille Martialis

interpres, Latiae illa lingua linguae,

cornu nobile copiae Perotti.…

Quisquis es, si pius, Platinam

et suos ne vexes. Anguste

iacent et soli volunt esse.

Ingenia et mores vitasque obitusque notasse

pontificum, argutae lex fuit historiae.

Tu tamen hinc lautae tractas pulmenta culinae.

Hoc, Platina, est ipsos pascere pontifices.

Qui res pontificum sacras et gesta piorum

quique ducum vitas nobile fecit opus

quique modum docuit, quo laudet honesta voluptas

et quo ne iuvenes torqueat acer amor

pluraque, quae longum est properans censere, viator –

omnia sidereae pignora mentis erant.

Vivit adhuc Platina et quamquam concesserit Orco:

Nil tamen in vatem Parca severa potest.

Dum res pontificum strueret, prope fractus ab alto

collapsus est fastigio.

Romulus auspicio est quia sacrae conditor urbis

nec non Remus periculo.

Luca ortu, Sena lege fuit mihi patria, nomen

dum vixi Iacobus , mens bona pro genere.

Papa Pius sedem Papiensem detulit, idem

cardineo ornavit munere, gente, domo.

Quem colui vivens, non linquo mortuus: Hic sum

et prope sancta, patris filius, ossa cubo.

Vivite, qui legitis, caelestia quaerite, nostra haec

in cineres tandem gloria tota redit.…

Hic ille cardo et alpha litterariae

gloriae, Iacobus Papiensis, accubat

Pio parenti, homuncioni Sylvio.

Uterque quorum literis evectus est,

ille ad tiarae triplicis fastigium,

hic ad rubentis purpurae. In qua substitit

patri hoc libenter deferens, honoribus

ut praestet ipsi ceteris ac dotibus:

Pio parenti filius gratissimus.