Hoc Argyropylus, patria procul, alta sophiae

dogmata qui coluit, conditur in tumulo.

Dat patria huic nomen, sacrum dat Roma sepulchrum –

nescio, quae potior huic fuerit patria.

Illa genus nomenque dedit, verum inclita Roma

nutrivit, coluit perpetuoque tenet.

Hac Argyropyli teguntur urna

ambusti cineres et ossa tantum,

in qua nec cineres nec ossa tandem

aetas inveniet, sed ampla numquam

fama destituet locum sepulti.

Quae per docta hominum volabit ora

totumque afficiet stupore mundum,

donec Graecia Turcicos triumphos

indigno stomacho feret coquetque.

Ingenio Phoebo, belli par munere Marti,

Graia domus, Cecina busta Marullus habet.

Evasit toties hostilia tela Marullus,

ut Cecinae tumidis obrueretur aquis.

Cur adeo fluctus contra conaris? In undis

oppetiisse horres cur, Helicone  satus?

Igneus ut gelido vigor extinguatur in amne,

forte times? Atqui, saepe fit ignis aqua.

„Non hoc“, inquis, „habet male me. Quod miles et acer

sim, doleo. Sub aquis militem obire pudet.“

Ah! Ne indigneris, miles licet impiger, astra

hac pervulgata fortibus ire via.

Hac pius Aeneas et bello magnus et armis,…

Hic situs est celebris cithara gladioque Marullus,

qui Tusco (heu facinus!) liquit in amne animam.

Neptune immitis! Meruit si mergier ille,

mergier Aonio flumine debuerat.

Est aliquid lenisse feras fluviosque stitisse

inque opus arguta saxa animasse lyra.

Plus est imbelles traxisse in castra Camenas.

Ille sit Amphion, iste Marullus erit.

Vivens corona nobilis iuventutis

circumdabaris undequaque, Demetri,

dum ostenderes iter per Atticos campos.

Certe beatus, si obtigisset morienti

doctam videre tibi superstitem prolem

oculumque claudi languidum a tuis natis

aut hoc sepulchrum lacrima illorum spargi.