Antistes eloquentiae, magni nepos

Atlantis, admiratus ut Longolium est

artificibus fandi esse priscis non modo

parem, sed et maiorem, ait: „Praestantior

ut plurimum discipulus est didascalo.“

Illa caput regni Phoebique Lutetia nutrix

Longolium civem dixerat esse suum.

Interea attollens similes Mechlinia cristas

asseruit titulo non graviore sibi.

Roma sed indignans: „Meus est si Tullius“, inquit,

„non hic“, et ascripsit, „non meus esse potest.“

Prosiliens tandem titulis Sconhovia veris

dulcibus ex hortis flore revincta caput:

„Gaudeo, quod Batavam vel nunc amplecteris aurem…

Aurelii Augurelli imago est, quam vides,

Posthumus hic situs est. Ne dictum hoc nomine credas,

in lucem extincto quod patre prodierit.

Mortales neque enim talem genuere parentes:

Calliopea fuit mater, Apollo pater.

Quaerite nunc alium, Musae, quem semper ametis.

Qui vos semper amet, Posthumus, occubuit.

Me Iovis et Veneris fausto sub sidere natum

Phoebus adoptavit nomen et imposuit:

Unde – nec est alia factum ratione – sciatis

me post defossum vivere corpus humo.

Cui neque sat fuit et terras evolvere et undas

quaeque arcana tenent flumina, terra, mare,

dum rerum causas late vestigat et aegra

morborum revocat corpora colluvie.

Nunc Leonicenus tegitur parvo aggere terrae,

cuius utramque volat fama per Hesperiam. 

Quod te caelestem tueretur ducere vitam

(sic fore de Parcis sciverat ante suis),

fecit, ut excideret Morti tua rumpere fata

nec te decrepitum cerneret esse senem.

En animarum ingens globus, en legio omnivagantum,

quas tu perpetua luce carere negas.

Mortuus ut discas aeternam has vivere vitam,

ad cineres ululant, Pomponiate, tuos.