Arguor, ut  nimium salebroso in carmine durus.

Quid facerem? Vita est taliter acta mihi. 

Tradere difficile est tenero mollique poetae

virtutis duram difficilemque viam.

Alter hic iacet a Marone vates

natus Mantuae et is quidem poetae

dignior titulo, nisi incidisset

in fluctus varios scientiarum,

quo Musas coluit minore cura.

Primus hic tamen a Marone natus

Mantuae coluit poeta Musas

Andinosque bibit sacro ore fontes.

In ponte iuxta quos locatos cernitis, virtutis ergo patriaeque gloria, uterque vates et quidem ortu civis est. Quos cognitos licet, tamen ne nescias: Alter Maro, alter ille Mantuanus est, quem nil vetabit et Maronem dicere, pensare venam si potest professio.

Emeritam hic laurum Aonides plectrumque lyramque,

grata tibi ex merito turba, Grapalde, dicat.

Ut tumuli misera erexit leve nomen inanis,

solvit et ad vacuos, ut sua iusta, rogos.

Nam te nec fas est humili cohibere sepulchro, tam rara insignem qui struis arte domum. Redditae ubi doctis voces vulgoque receptae haud dubiam faciunt non obiisse fidem.

Tu, Grapalde, tibi magna pro mole sepulchri

erigis ingentem perpetuamque domum.

Occupat illa suis immensum finibus orbem

altaque sublimis sidera tangit apex –

et merito, neque enim tumulo tua gloria claudi,

cum volitet mundi claustra per ampla, potest.

Collustrans amplas, Marius quas struxerat, aedes

extulit artificem Mors stupefacta manum.

Quae tamen, ut bile est iusto ferventior atra,

subridens „Tumulum, dic“, ait, „hospes, ubi?“

„Iam video: caeca es, nedum“, intulit ille, „maligna.

Pro tumulo erexi hanc, invidiosa, domum.“

Dum Linacrus adit Morinos patriosque Britannos,

artibus egregiis dives, ab Italia,

ingentem molem saxorum in rupibus altis

congerit ad fauces, alte Gebenna, tuas.

Floribus hinc viridique struem dum fronde coronat

et sacer Assyrias pascitur ignis opes,

„Hoc tibi“, ait, „mater studiorum, o sancta, meorum

templum Linacrus dedicat, Italia.

Tu modo, cui docta assurgunt cum Pallade Athenae…

Dum longum Italiae „vale“ iuberet

tusque in graminea cremaret ara,

qua tuas aperis, Gebenna, fauces,

Linacrus patrios petens penates

„Sic amore viri“, locuta fertur

Arnis, impatiens Etrusca nympha,

„Ah, sic Arnida? Sic tuam puellam?

Sic linquis veteres tuos amores?

Et prae me petis Anglicas puellas?

Quid rerum hic, quod ames, valet deesse,

illic, quod cupias, potest adesse?

Gaudes barbarie?…

Me putat aeternum saxo posuisse  sub imo acerba Mors et fallitur. Non ingrata etenim mea gens volitare per ora dat et per oras omnium. Haec mihi pro reduci studio Latiisque Camenis certe tropaeum non minus, quam tibi pro Mauris debet, Fernande, fugatis et pro recepta Baetica.

Ut quondam tacuit Latiae facundia linguae,

cum fuit Antonii caesa manus gladiis,

sic scelus hoc sollers Antonii cura piavit

quamque prior vitam sustulit, ille dedit.