Se Venus occultans Martis damnaverat usum,

caste cum fabro vivere certa suo.

Non tulit ille ferox et se quaerendo fatigat,

alterutrum vel quo tradat utrumque neci.

Frustra at discursans caeli per compita lustrat

Lemnum, Imbrum, Liparam cumque Amathunte Paphum.

Pergit ad occiduas mundi perquirere partes,

maxime ubi Eridanus laeta per arva fluit .

Hic videt insignem, claudo sed poplite,…

Quis melior vates? Quis Coclite verior augur?

Falsa canit atque haec cogit habere fidem.

Grande mihi nuper scelus ac grave crimen inussit,

quale vel ipsius pectus habere neges.

Puriter exegi tamen ac sine crimine vitam

hactenus, ille autem dicere vera solet.

Quidnam hoc, Phoebe, igitur? Certe illum haud multa fefellit

linea, quam – heu! – nostras damnat habere manus:

Namque ubi ob hoc…

Cur caput armatum galea? Latus ense revinctum est?

Vim fati radios dixtin habere tuos?

Sed video melius fatum est nescire: Sciisse

quando nihil prodest, tela nec arma valent.

Sperabas tibi docta novum Verona Catullum.

Experta es duros bis viduata deos.

Nulla animum posthac res erigat, optima quando

prima rapit celeri Parca inimica manu.

Quae tamen, ut vidit morientis frigida Cottae

ora, suum fassa est crimen et erubuit.

Si fas cuique sui sensus expromere cordis,

hoc equidem dicam (pace, Catulle, tua!):

Est tua Musa quidem dulcissima, Musa videtur

ipsa tamen Cottae dulcior esse mihi.

Intra in me, Cottae genius, quem dicere conor,

aut periit trepida mens tremefacta fuga.

Tu, Latii Siren, ita cantu interficis omnes,

nam tua qui legit, scribere nemo potest.

Dic mihi Pierides Venerem nescire – fatemur.

Sed Venus est carmen nil, nisi, Cotta, tuum?

Fallor? An idcirco, Veneris quo gaudia Musis,

sera licet, repares, tam cito raptus abes?

Ipse amplius nihil volens

debere dono carmine

hoc te sepulchro conditum.

Heus, audi, properes licet, viator,

Criniti tumulo teguntur isto

dilecti cineres sacris Camenis.

Hoc scires volui. Recede felix.

Iactent perpetuam quod vates carmine vitam,

hanc quoque pro arbitrio dent adimantque suo,

Mortem irritarat, veteres ut acerba poetas

temporis aeternas mergeret in tenebras

seque tuebatur, donec Crinitus et illos

temporis et Mortis tolleret e manibus.

„Qualemcumque vicem, quamvis sim victa, rependam“,

Mors ait, „et certe tu mihi, stulte, lues.“

Tune magis stulta es, quae illum evertere…