Duceret extincto cum Mors Laurente triumphum

laetaque pullatis inveheretur equis,

respicit insano ferientem pollice chordas

viscera singultu concutiente virum.

Mirata est tenuitque iugum. Furit ipse pioque

Laurentem cunctos flagitat ore deos.

Miscebat precibus lacrimas lacrimisque dolorem.

Verba ministrabat liberiora dolor.

Risit et antiquae non immemor illa querelae,

Dum fera flamma tuos, Hieronyme, pascitur artus,

Religio sanctas dilaniata comas

flevit et „O“, dixit, „crudeles, parcite, flammae,

parcite, sunt isto viscera nostra rogo!“

Qui res pontificum sacras et gesta piorum

quique ducum vitas nobile fecit opus

quique modum docuit, quo laudet honesta voluptas

et quo ne iuvenes torqueat acer amor

pluraque, quae longum est properans censere, viator –

omnia sidereae pignora mentis erant.

Vivit adhuc Platina et quamquam concesserit Orco:

Nil tamen in vatem Parca severa potest.

Magnus in hoc tumulo iacet ille Sabellicus, orbis

cuius ad ingenium non satis unus erat.

Tempora permodicis incluserat omnia chartis,

servire exemplo quae potuere aliquo.

In venere incerta tamen hic contabuit atque

maluit Italicus Gallica fata pati.

Quid iuvat humanos scire atque evolvere casus,

si fugienda facis et facienda fugis?

Te ripa natum Eridani Permessus alebat

fecerat et vatem Marsque Venusque suum.

Iniecere manus iuveni et fatalia duris

stamina pollicibus persecuere deae.

Uxor honorata manes dum conderet urna,

talia cum multis verba dedit lacrimis:

„Non potui tecum dulcem consumere vitam,

at iam adero amplexans te cinerem ipsa cinis.“

Plus quam Roma suo Gallis defensa Camillo,

hostem semel quem fecerat,

Donati meritis nullo non tempore summis

semperque civis optimi

illaque non unis erepta potentibus armis

regina debet Adriae.

Atque illo uberius, patriae quod commoda spectans,

sprevit paratam gloriam,

quam raro ingenio multam cumularat Apollo,

sed patriae donatus est.

Dum timet astrologus sua fata, Leonius, undas

et fugit e ripis, magne Timave, tuis,

illa eadem frustra fugientem adversa sequuntur,

qua rapitur tacita nobilis Arnus aqua.

Hic tu florentem medicis, Florentia, curis

praeruptum – o facinus! – corripis in puteum.

Astra repraesentant sic funera, dum fugit ille:

Tutius hunc poterant quam latuisse poli.

Collustrans amplas, Marius quas struxerat, aedes

extulit artificem Mors stupefacta manum.

Quae tamen, ut bile est iusto ferventior atra,

subridens „Tumulum, dic“, ait, „hospes, ubi?“

„Iam video: caeca es, nedum“, intulit ille, „maligna.

Pro tumulo erexi hanc, invidiosa, domum.“

Hic, hic Marsilius notissimus ille Ficinus,

totius Ausoniae luxque decusque, iacet.

In parvo ingentes qui clausit corpore dotes,

immo non clausit, sed magis exseruit.

Quare etiam hac parva fama est augustior urna,

ni tamen haec potius, quem replet, orbis erit.