Qui divina legis Sinceri carmina vatis

magnaque virginei sacra puerperii,

non haec humano credas procedere sensu:

Auctori mentem movit et ora Deus.

Hunc sibi delegit, quo non caelestia quisquam

grandius aut pleno cultius ore sonet.

Tu repetis caelum et terras, Arioste, relinquis

et loca iam meritis inferiora tuis.

Nos miseri et curis longe mortalibus acti,

non tibi, sed nobis fundimus has lacrimas.

Gloria te niveis subducit in aethera bigis,

nos sine te luctu perpetuo opprimimur.

Dum lapidi titulum maerens Galeacius addit

et tristi curat funera cum gemitu,

„Si quis honos tumuli, non hoc tibi, Niphe, supremum,

sed patriae et misero stat mihi munus“, ait,

„Ne, vivis meliore tui tu parte – levamen

luctus nos mediis quaerimus in lacrimis.“

Candida laurus erat quondam praelata sepulti

in titulo geminis – gloria rara! – notis:

Artes dum coluit, dum clarus Apollinis inter

mystas, perpetuum vivere dignus erat.

Quae super hunc tumulum fulvis modo passa capillis

stultitiam domini deflet et ipsa sui.

Qui, sibi spes subito quod erat praecisa parandi,

optabat quali commoditate domum,

fortunae impatiens puteum se misit in altum…

Iactent perpetuam quod vates carmine vitam,

hanc quoque pro arbitrio dent adimantque suo,

Mortem irritarat, veteres ut acerba poetas

temporis aeternas mergeret in tenebras

seque tuebatur, donec Crinitus et illos

temporis et Mortis tolleret e manibus.

„Qualemcumque vicem, quamvis sim victa, rependam“,

Mors ait, „et certe tu mihi, stulte, lues.“

Tune magis stulta es, quae illum evertere…

Dum Linacrus adit Morinos patriosque Britannos,

artibus egregiis dives, ab Italia,

ingentem molem saxorum in rupibus altis

congerit ad fauces, alte Gebenna, tuas.

Floribus hinc viridique struem dum fronde coronat

et sacer Assyrias pascitur ignis opes,

„Hoc tibi“, ait, „mater studiorum, o sancta, meorum

templum Linacrus dedicat, Italia.

Tu modo, cui docta assurgunt cum Pallade Athenae…

Antistes eloquentiae, magni nepos

Atlantis, admiratus ut Longolium est

artificibus fandi esse priscis non modo

parem, sed et maiorem, ait: „Praestantior

ut plurimum discipulus est didascalo.“

Maesta Butuntinae duxerunt otia nymphae

nec faunis solitos exhibuere choros,

scilicet optato quicquid sine principe cernunt,

ingratum est, tantus principis urget amor.

Nec satis est positis arcum sprevisse sagittis

questubus et totos continuasse dies,

ast etiam nostris faciunt convicia terris

et nos Sirenas Lotophagosque vocant.

Vera loquor, divae, veniam date vera loquenti:

Qui iacet hoc tumulo, magnorum munia divum

immo bis implevit sustinuitque trium:

Mars dextra, calamo Phoebus, Cyllenius arte,

ore Charis, Pallas mente, lepore Venus.

Sed quas exseruit hoc scilicet ordine dotes,

semper ut in laetam desineret Venerem.

Quae cum sit Phoebi nec ut olim Martis amica,

vel regat hic mundum vel magis ipsa Venus.

Mersit funere Mors nimis profana,

Mors damnosa nimis virum interemit,

aeternum decus omnium virorum.

Cui quid praeripuere laudis illa,

illa antiqua patrum superba secla

tot belli ducibus virisque doctis?

Aut quid nostra quidem negarit aetas?

Quod si forte stupes minusve credis,

id tu plus stupeas negesque prorsus

hunc et Marti operam dedisse semper

et Musis studium negasse numquam…