Hic, hic, viator, paululum gradum siste,

vatem potentis spiritus vides clarum,

qui mente promptus acri et arduum spirans

ac summa quaeque et alta consequi suetus.

Is ille ego Angelus Politianus sum.

Fovit benigno me sinu Flora et illic

in fata cessi, Parthenopeios reges

cum Gallica arma irruerent minabunda.

Tu vale et hoc sis meriti memor nostri.

Siren relicto Daunio

quaerebat, ubi consisteret,

diuque vagula devolans

accessit amnem lassula

Arni fluentis leniter.

Et commorata satis iter

parabat inceptum sequi.

Sed ecce! Dum vaga subvolat,

audit repente rem novam

novosque numeros et nova

carmina canentis Angeli.

Itaque statim in labra convolat

dulci lepore perlita.

„Et“, inquit, „hic libet agere,

…

Duceret extincto cum Mors Laurente triumphum

laetaque pullatis inveheretur equis,

respicit insano ferientem pollice chordas

viscera singultu concutiente virum.

Mirata est tenuitque iugum. Furit ipse pioque

Laurentem cunctos flagitat ore deos.

Miscebat precibus lacrimas lacrimisque dolorem.

Verba ministrabat liberiora dolor.

Risit et antiquae non immemor illa querelae,

…

Politianus in hoc tumulo iacet Angelus, unum

qui caput et linguas – res nova! – tres habuit.

Quis Lycias sortes? Quis Pythiae carmina vatis?

Transmissos Deli quis neget huc tripodas?

Quippe hic assidue Phoebus Musaeque parentant

et caros lacrimis saepe lavant cineres.

Quin si fata velint, tegerentur numina, sub qua

Angelus obdormit Politianus, humo.

Ante, tuo quam te nossem de pectore, non te,

aiebam, decuit, Politiane, mori.

Sive mori decuit, sed non decuisse fatebor,

ah, sic, ah, iuvenem, Politiane, mori.

At divina semel novi dum pectora, dixi

nec iuvenem nec iam, Politiane, mori.

Hoc tumulo Charites, Lepor et bona Suada iocique et Musae et Phoebus, plectra chelysque iacent. Cuncta obiere simul (neque enim sunt visa deinceps nec viguit fulvis laurus, ut ante, comis), verus ut ille pudor Graium columenque Latinum Angelus arguta desiit in cithara.

Nam fuit haec – miserum! – saevae culpa altera Parcae

cantantis filum praesecuisse viri.

Ah, saevum potuit qua flectere corda ferarum,

non potuit duram flectere voce deam.…

Ioannes iacet hic Mirandula. Cetera norunt,

et Tagus et Ganges, forsan et Antipodes.

Hic situs est Picus. Cuius si cuncta perissent

virtutum, septem vix sat erant tumuli.

Occidis aetatis media quod, Pice, iuventa,

ultima Socraticae flenda ruina domus.

Nec vel nobilitas vel opes vel gratia formae

profuit aut animi tot bona rara tui.

Non hoc, crede mihi, naturae iniuria matris,

larga vel imprimis quae fuit una tibi,

sed vitae documenta hominum et quam fluxa sit ollis

forma, genus, dotes ingenii, imperia.