Nil mortale umquam vita tibi contigit omni,

o patriae pater et decus immortale tuorum,

Laurenti, nisi cum te mors immitis ademit.

Illa quidem non te vitali lumine cassum extinxit, verum quicquid sanctique bonique orbis habet, tecum simul abstulit, aurea quando saecula foedavit scabra rubigine ferri.

Non tamen ulla umquam viderunt tempora dignum

te magis et titulis et maiestate decoro,

cui magnus Cosmus avus et cui filius altum

maximus ille…

Occidit ut fato Medices Laurentius, ora

convertens in sollicitas Florentia Musas

dixit: „Abite, aliud vobis nunc quaerite tectum!“

Cui Musae: „Nos hospitium sane perdimus usquam

quaerendum. Sed tu Medice, Florentia, rapto

amissum invenies nusquam. Quin desinis ipsa esse illud decus et Latii, Florentia, lumen.

Nos erimus Musae. Tum, si quid nostra parente

ab Iove dat pietas sperare, videbimus ullo

tempore post heroa deorum in sede suprema

…

De te nil dicam. Sed enim si dixero, quantum est

vel te diis genitum vel genuisse deos?

Vatibus Ausoniis mandatum hoc muneris esto.

Carpere nam laudes est violare tuas.

Dum timet astrologus sua fata, Leonius, undas

et fugit e ripis, magne Timave, tuis,

illa eadem frustra fugientem adversa sequuntur,

qua rapitur tacita nobilis Arnus aqua.

Hic tu florentem medicis, Florentia, curis

praeruptum – o facinus! – corripis in puteum.

Astra repraesentant sic funera, dum fugit ille:

Tutius hunc poterant quam latuisse poli.

Pallet conspectis ubicumque Leonius undis

et velut a certo protinus hoste timet.

Scilicet has tacite didicit monstrantibus astris

moliri vitae fata suprema suae.

Cur sed ubique timet? Cur omnes denique semper?

Astra cavendi etiam cur tacuere viam?

An non terra suos gignit, licet arida, fontes?

Et caelum pluvias non quoque servet aquas?

Forsitan has aliquo in puteo tibi fata reponunt…

Barbariem Hermoleos Latio qui depulit omnem

Barbarus hic situs est, utraque lingua gemit.

Urbs Venetum vitam, mortem dedit inclita Roma,

non potuit nasci nobiliusve mori.

Peregrine civis, nate in urbe et advena,

quicumque adoras templa Musarum sacra:

Huc in beatae, etsi occupatus, Ursulae

diverte. Cultum hinc a sinistra suspice,

inter sacratos hinc et inde praesules,

in purpurata veste nobilem virum.

Quid fronte prima iam ominaris maximum?

Viva haec imago est Hermolai Barbari!

Aciem sacrasti, ne profana videris,

candente felix aere lumen excute.

Quid stas et titulum stupes, viator, hoc sub saxo aliquem ratus sepultum Gallum, Teutonicum, Scotum vel Anglum, gentes, quas modo barbaras vocamus? Erras. Barbarus Hermolaus ille, ille barbarus, utriusque linguae venus, delitiae, lepor, voluptas. Quo nemo melius tenebat omnes germanae numeros locutionis, hoc sub marmore nunc cinis recumbit. At non mortuus. Immo mortis ipso victurus scelere usque et usque et usque, rumpatur Venetus licet senatus. At si…

Vixi aliis inter spinas mundique procellas,

nunc hospes caeli, Merula, vivo mihi.

Cur fugis a titulo? Quo tam cito, quaeso, viator?

Siccine, quod possim carpere, habere times?

Ingenio hoc vixi, fateor, pluresque lacessi

pro rigido exercens scilicet ense stilum.

Parcebam nulli gaudens e caede frequenti

lassa cruentatas figere in ora manus.

Et tu forte times, ne nunc quoque dentibus idem

quaeque Theoninis non placitura petam.

Optarim sane. Neque enim tibi abiret…