Quis melior vates? Quis Coclite verior augur?

Falsa canit atque haec cogit habere fidem.

Grande mihi nuper scelus ac grave crimen inussit,

quale vel ipsius pectus habere neges.

Puriter exegi tamen ac sine crimine vitam

hactenus, ille autem dicere vera solet.

Quidnam hoc, Phoebe, igitur? Certe illum haud multa fefellit

linea, quam – heu! – nostras damnat habere manus:

Namque ubi ob hoc…

Suada, Venus, Nemesis, Charites, Sapientia, Musae

amplexae in cunis pectora Turrioli

pro se quisque sibi trahere et contendere. Verum

cum sors visque simul omnibus aequa foret,

Marte superveniente Venus: „Committimus“, inquit,

„uno assensu hominem iudiciumque tibi.“

Ille ferox gladium nudans: „Hoc vicimus. Aut vos

hunc mecum aut totus cesserit ergo mihi.“

Te iuvenem rapuere deae fatalia nentes

stamina, cum scirent moriturum tempore nullo,

Longoli, tibi si canos seniumque dedissent.

Me Iovis et Veneris fausto sub sidere natum

Phoebus adoptavit nomen et imposuit:

Unde – nec est alia factum ratione – sciatis

me post defossum vivere corpus humo.

Mortalitatis ut neget post aleam

nemo poetas vivere,

nullum supersit ut rogi vestigium,

Musae tulere Gauricum.

In fovea qui te periturum dixit, aruspex

non est mentitus: Coniugis illa fuit.

Ante sacrosanctos cineres bona verba, viator,

dicito: Divinus hic iacet Aegidius.

Qui potuit lingua humanas inflectere mentes

et trahere haerentes fervidus ad se animos.

Quicquid pandit Arabs divinum, quicquid Erembus

dives Aramaeis occulit in tabulis,

explicuit populis et, si quid spiritus ultra

sentit, adhuc sanctum, quod meditetur, habet.

Naturae si quid rerum te forte latebat,

hoc legis in magno nunc, Leonice, Deo.

Lacrimarum te rogo iam siste rivulos,

viator, et dulcem quietem floribus

orna tumulum Sabaeo ture confovens.

Vixi satis, fati peregi tempora

non otio, sed duris me laboribus

unus, quo plurimis prodessem, subdidi.

Sic docta primum bella gessi Palladis,

ut me ducem mirata sit Germania

suum me saepius Ciceronem dictitans.

Tandem sacris litteris sum immortuus –

Hac fata lege subire, an non est vivere?

Budaeus voluit media de nocte sepulchro

inferri et nullas prorsus adesse faces.

Non factum ratione caret, clarissima quando

ipse sibi lampas luxque corusca fuit.