Perdideras Varium, nostro sed tempore laudes

Lampridius renovat, docta Cremona, tuas.

Ille Sophocleo cantabat digna cothurno,

iste canit lyricos Pindarico ore modos.

Ingenio tentasse Pius sese omnia cernens,

„Nunc repeto“, dixit, „sidera. Terra, vale!“

Postera dum numeros dulces mirabitur aetas

sive, Tibulle, tuos sive, Petrarca, tuos,

tu quoque, Molsa, pari semper celebrabere fama

vel potius titulo duplice maior eris.

Quicquid enim laudis dedit inclita Musa duobus

vatibus, hoc uni donat habere tibi.

Quam laudem Vegius petebat, aufert,

ut summo similis foret Maroni,

tabellae Veneris manum supremam

tanto haud indecorem ferens Apelli.

Asseris Alphonso meritos virtute triumphos,

opes, duces et oppida.

Asserit Alphonsus studii tibi praemia nomen

interque doctos nobile.

Adde quod, alterius quae est vita, est mutua: Neuter

cadente stabit altero.

Hoc reor esse, quod olim non insulsa vetustas

iunxit Camenas Gratiis.

Quam laudas podagramque vocas, Galathee, puellam

quamvis prostituas, interea ipse premis.

Avelli sed posse negas. Ergo potes idem

publicus et mango, moechus et esse domi.

Ille hic, Germanae non ultima gloria terrae,

despecto in tumulo, at nobili in urbe iacet.

Hanc dedit externo rarae facundia linguae,

illum gentilis miles et atra lues.

Ipse tamen vivit. „Sed quomodo mortuus?“, inquis.

Laudati aeternis Caesaris in titulis.

Argueris fetum tibi supposuisse paternum:

Dicit Momorum quin tibi turba diem,

nam cum patris eras heres ex asse futurus,

usum etiam fructum praeripuisse potes?

„Nempe“, ais, „hoc gratum est nec parva est gratia Momis,

scripta quod alterius credi utriusque queant.“