Vivus domum hanc mihi paravi,

in qua quiescerem mortuus.

Noli, obsecro, iniuriam mortuo facere,

vivens quam fecerim nemini.

Sum etenim Iovianus Pontanus,

quem amaverunt bonae Musae,

suspexerunt viri probi,

honestaverunt reges, domini.

Scis iam, qui sim vel qui potius fuerim.

Ego vero te, hospes, in tenebris noscere nequeo,

sed, te ipsum ut noscas, rogo. Vale.

Aurea Pierio texentem carmina filo

Pontanum ad doctae Parthenopes titulum

ut primum Pindo longe atque Helicone relicto

audiit arrecta Cynthius aure deus,

„Vicisti, Pontane“, inquit, „mea numina. Cedat

iam tibi et Eous, cedat et Hesperius.“

Creditus occubuisse Maro secesserat olim, ut caeli motus labentiaque astra videret. Mox rediens ad nos Ioviani nomine, terris quid felix prosit, quid noxia terra minetur, exposuit nostrisque oculis substravit Olympum. Scilicet hoc deerat – pecudes, Styga, proelia, turmas scripserat: extremum votis fuerat aureus axis.

Nescio, quo fingant Musas Helicone manere:

Hoc scio, quod tecum, mi Ioviane, manent.

Quae cecinit claro fulgentia lumina caelo

Pontani doctis versibus Urania,

Phoebe, tuis magnam lucem addidit ignibus utque

nunc melius niteant sidera cuncta facit.

Scriptorum venerabilis magister,

Pontanus, cubat hic, viator. Illum

commentus bona verba forte adores.

Ne fac huic mala quin precare multa,

omnem ut surripuit poetices vim.

Nam dum tam bene scribit adque amussim

aequat omnia perpolitque ad unguem

quavis arte decoreque absolutus

saecli terriculum fuit sequentis,

nemo scribere ut audeat nepotum.

Quin pacem hinc bona quin precare libans

tus, costum…

Qui vos, sidera clara citriosque

flores Hesperidum hortulis virentes,

versibus cecinit laboriosis:

Pontano date, sidera alma, lymphas. Vos, horti, date serta, quae sepulchrum ornent perpetuo cadente flore, spargant perpetuo cadente rore.

Ab hoc si tumulo procul profani

arcerent oculos, manus pedesque

et solis aditum darent poetis:

Huc suo Lepidina cum Macrone

ductatum choreas novatum amores

et ad delicias novas veniret.

Baianae lepidae et leves puellae

hic potos calida senes lavarent.

Queis lusum ut facerent proterviorem,

cursarent pede brachiisque nudis,

proferrent niveas sinu papillas,

femur negligerent fluente veste,

…

Quem non res hominum, non omnis ceperat aetas,

scribentem capit haec Coccion urna brevis.

Magnus in hoc tumulo iacet ille Sabellicus, orbis

cuius ad ingenium non satis unus erat.

Tempora permodicis incluserat omnia chartis,

servire exemplo quae potuere aliquo.

In venere incerta tamen hic contabuit atque

maluit Italicus Gallica fata pati.

Quid iuvat humanos scire atque evolvere casus,

si fugienda facis et facienda fugis?